آرش

آرش

آرش به خواب شبانه ، تیری نشسته به پایش

آن تیر وهم  و گمان بود، بر استخوان ِ عصایش

آنک  ،خدای ِِ  مشوش،در  جوششی  که برآورد

انسان نه زین همه جاندار ، جانی گرفت ز رایش

حیفا که جان ِکلامی ، مغشوش صنعت بی جان

در  چا ربند ِ اسارت ، پر بغض  گشته   صدایش

این نازگو ی هنر ور ،شیرین قلم به قفس داشت

چون خوابدیده ءگنگی ،می جست دست دعایش

ای  آشنای ِ غمانه ، فریاد  ِ   پر طپشت کو ؟

آن  حرف های  صداقت  ، با  بال های رهایش

اندیشه ات که سوار ست ،بر مرکبی که ندارد

نی شور و شوق ِ پریدن ، یا در سفر چو صبایش

یک  فکر  ِ نو  ز تو آمد ، قالب  گزینه  هنر شد

شاعر شود به جهان بر ، هرکو که هست دو تایش

با صد هنر که تو داری ، یک  عیب  که  ترا  بس

گر عیب خود بپذیری ،حسن است  ونیست خطایش

در رفع عیب و خطا کوش، این راه نیک وصوابست

هر چند خود  عزیزی ، اما  بمان  به   چرایش

گشتی تو آینه ای جان ،ِمن عیب خود به تو دیدم

حجت به خود همه رانوش!، این نقد شعر وجفایش

شهریور 78