گله

گِلِه

جفــــا زتودیدم ، وفـــــــــا که نداری

تو باغ ِ خشکِ خزانی صفا که نداری

زعشق وجنـــــونی بدین شبِ تیره

چراغ ِ خموشی ، ضـــــیا که نداری

مسافر راهـــی که توشـــــه نداری

تو عــــــــاریه برگی، نوا کــه نداری

خطای ِمن این بوده که دل بتو دادم

تو طاقت ِفهــم از خـــــطا که نداری

جفــای تو در دی که چــــــاره ندارد

به جمع و جمــاعت تو جا که نداری

به بند ِ شیاطین شــدی به اسارت

چه فایده قـــــــــصد ِ رها که نداری

به ظلمت ِخویشی دراین شبِ تارت

تو کورِ  ِمسّــــلم، خــــدا که نداری

روندهءراهی و پرخـــــــــم وپیـچش

چگونه ســــــــــپاری توپاکه نداری

درخت ِ زوالی ، نه تاب و تحـــــمل

نه ســـــــــــــایهءدل،ربا که نداری

مریض ِ خیالی،زتیــــغ ِ حمــــاقت

دگر چه گویم،شـــــــفا که نداری

چنین روشی راکه پیشـه نمودی

بگویـــــــمت این را بقـا که نداری

دلم خوش این بُـــــــد ادب زتو آید

چه فایده گویم ،حــــــیا که نداری

کلاغ ِبدآئین،که خوش به خموشی

وقار  ِ به جمعــــــی تو قاکه نداری

پائیز79