سفر رفته

ای شمع ِ جان بیـــــــا پر ِ پروانه را ببــوس
ای مهـــربان ،بیـــا دل ِ دیوانه را ببــــــوس

وقتی ز هجر قامت صــــبرت شکسته شد
ای دل شکـــسته ساغر و پیمانه را ببوس

قوم ِ بلــــند جامـــــــــــه اگر منــع میکنند
جامی مــــخواه ، آن لب مستانه را ببوس

گیـــــــســـوی یار ، اگرت نیست اختیـــار
داری به یادگار و ، بیا و شـــــانه را ببوس

ای طفل ِ دل ،کنون ترا مــــام رفته است
چون مرغــــــکان رفته غذا ،لانه را ببوس

از روی مــــــهر آه ، اگر آن دسـت نازنین
خطی نوشت آن خط ِحنانه را ببـــــــوس

چون در سفر شد آن دل و دل برده ای عزیز
با چشم ِ خود،تو جامه ءافسانه را ببوس

جانم به لب رسید ، خدا را وصـــــال کو؟
جان رفته را بگو ، لب جانانه راببــــــوس

حجت که خاطر  ِعزیزت،چوگوهراست
زین گنج ها، تو گوهر  ِ یکدانه راببــوس

زمستان79