تنگ ِ بلور

تنگ ِ بلور (به شاعر مریم حیدر زاده)

عزیز  ِ من شاعره جان

انگار چشات خوب می بینه

انگار که این بغض ِ کهنه

رو قلب ِ تو لونه داره

انگار که پائیز  ِدلت

رنگ و وارنگ ِ همه جا

قصری که ساختی به خدا

با رنگ ِ آبی نمیشه

باد میاد ،بارون میاد

پوسته میشه،رنگ ِ دلت

آنوقت ِ که تو می بینی

آبی شده رنگ ِ دیگه

(سُرخ شده)

ز قصر هم ،آبی تو

شسته میشه.

آنوقت ِ که چشات

حقیقتی رو می بینه

احساس ِ دخترونتو

باد میاد

مثال ِ یک قاصدکی

رو دوش ِغربت ِ دلت

با خشم و نفرت میبره

که خواهش و نالهء تو

فایده دیگه هیج نداره.

حافظ و اون فال ِقشنگت

( که برای نوم  ِهاتِ )

..........

من چرا

 خواجه رو که می خونمش

یا به قول ِ تو

به فالش می شینم

صحبت از زاهد  ِ سالوس

یا که از محتسب و مست و خمارِ  ِ.

تو فرشتهء خیالی

تو یکی تنگ ِبلوری

که شکسته ء سراب ِ

نه در او که آب

خواب ِ.

نه صواب  و راه ِ ناب ِ

کف ِروی آب

آب ِ

زمستان 77