پر ِ پرواز

عیب جویم شده ای و همه دانند سرم
ای فدای تو ، در این راه نئی همسفرم

پر  ِ پرواز خدا داد که تا در  دره عشق
یا پران گشته و یا ،سوخته این بال و پرم

شکر ایزد که شناسند همه خلق ترا
ورنه با هجو کشانمت بدین شعر ترم

شب تاریک به به سر شد برو ای بوم ِ لعین
باوداد آمد و خواندست ،خروس ِ سحرم

عزت ِ نفس نشان داده و گفتم که توئی
رهرو راه در آن راه چو من رهگذرم

شیطنت کردی و از جهل شدی خیره ولی
غافل از اینکه خدا  هست به راه راهبرم

سر و دست ِتو زعلم و زهنر هست تهی
حاش لله که ز علم و ز هنر بهره ورم

به مثل نقش شبانی نه ترا هست سزا
گرگ افتاده درون ِ گلّه پا تا به سرم

رحم کردم به تو گر بیش نگفتم ورنه
هستی ات جمله بسوزد به خدا زین شررم

فکر خامی مکن ای دوست که من دیرگهیست
خورده ام بیش از آن قهوه ء ناب قجرم

گِله ای بود  در این شعر که می باید گفت
ز تو ای دوست بسی هست که خونین جگرم

بس کن این شیوه که معلوم تو خواهد گردید
خون به خون شسته،ندانی تو مگر من بشرم؟

اگرم شهرهء صبرم تو دگر شیر مشو
صبر  ِ من هست چو پیمانه و هم مختصرم

نیست در کیش من آ ئین ِ خبر چینی ،هوش
ورنه در علم ِ خبر زتو من پیشترم

پخته ای آش و مزن بیشتر ای دوست به هم
آتشی پیش مده  ،جوش مده بیشترم


من ز آتش بس ِ بین تو. و خود شاد شوم
بنگر پاکدلی، گوهر ِ روشن بصرم


بهار80