شرم سپید

شرم سپید

(به فرهادِ شیرینم)

در میان ســـــالی خدایا ، من جوانی کرده ام
حسرتی دارم به دل ،کی زنده گانی کرده ام؟

پیش از ین من بودم و دل، در گذار ‌ ِ لحظه ها
کی توانم گفتن این را : من جوانی کرده ام؟

در گلســـتانی که پنــدارم ، کویری بود و بس
عـــمر را بیهوده بی گل، باغــــــبانی کرده ام

جفت پروازم دلی ،بی بال و پر، اما چه سـود
من به یاوه، سالها روزی رســــــانی کرده ام

پای در گِل ،مانده درجنــــگ ِمیانِ عقل و دل
کودکــــانه با جنــــــون،پا درمیـــانی کرده ام

بســـکه با رویای فرتوتم ،ترا تنــــــــدیس وار
ساختم ، گفتــــند :دل را من روانی کرده ام

حسرت ِجنّــت مکانی بود ، هـــــــمراه بشر
لیک جنّــت را ببین ، من این جهانی کرده ام

گفت سر:مویم سپید و ،شرم دارم از تو دل
با جوانی های تو ،من ، ناتوانــی کــــرده ام
__________________