آرزو

آرزو


برشیشه ی خیالم، الماس ِ آرزو بود
آن قامت ِبلندت تاصبح روبروبود.

باحُسن و روی ِنیکو می رنجم از گریزت
رنجاندنِ عزیزان جانا مگرنکوبود؟

خورشید ِ صبح،داند ،شب زنده داریم را
چشم ِ به خون نشسته،بغضی که در گلو بود.

محروم ِ از حضورت،چون لایقش ندانی
در خلوتِ پریشش ،دائم به گفتگوبود.

بر خار و سنگ و خارا ،بر کوه و دشت و صحرا
دیوانه ِ دل، چو میدید می گفت :بنگراو بود.

جان بلهوس مخوانش، این دلشکسته ام را
این پاکبازِراهت،کی فکرآبروبود ؟

گفتا غزل به یادت ،تا حجّت اش بماند،
بر دفتر ِخیالش ، حرفی که مو به مو بود!