شراب دیده

نهان منم .که زچشم ِهمه باده می خورم

وجام ِباده ِبه یاد مردم ِازاده می خورم

به جام  ِچشم نگارم چو مهر افزون شد

به بین مرا شراب  دیده ی افتاده می خورم

 فسوس ،  که مردم دیده ا م گیج گریه های بیهوده

ومن این باده را نشسته نه. ایستاده می خورم

چه غم که شادمانی خود رابه هیچ نستانند

چه باکم اینکه حرام و، بی مردم آزاده می خورم

گذار و گذر، جانم  این شکسته تنها را

مگو که دورچرا ز چشم همه باده می خورم؟

عاشورای89