شعر طنز تب

تــب

شــــب شد و باز تب آمد به تـــنم

سوخت از تب ســـر و پای بــــدنم

هر چه آبش بزدم ســـــود نداشت

دُن کیشوت بودو کُلَه خُود نداشت

گاه هشـــیار بدم ،گاهی مســــت

این اثر از تــبم آمد در دســــــــــت

گاه غـــرق ِعــــــــرق ازگرمی تب

تا ســـــــحر خواب نرفتم ، از شب

جیب هایـــــــم پر کپسـول ِ دورنگ

دم به دم درد به جانـــــم زده چنگ

تا سرایم به یکی بیت ســـــــــرود

واسف ،حــرف چــو مفهوم نبــــود

هی بخور میــــــــدهم و جوشانده

هی خورم ماشــــــــــــلهء وامانده

حال ِ من باز شلم شـــوربا شـــــد

معـــده آورد گه ،صفـــرا شـــــــــد

بخــورم یا نخــــورم من چه کنــم؟

جنـــگ میــکرب بنــگر در بدنــــــم

چند روزیســــت زتب میـــــسوزم

چشـــم برچشــــم  ِ اجل میدوزم

دیده ام چنــد کَـــــــــرت آمده بود

مرگ،ســــروقـــت ِ دل ِتب آلــــود

جامه اســـــپید چنان افرشــــــته

خط ِ عمری نه بر آن بنــــــــوشته

من تهـــــیدســت بدم،او نشنفت

زود آیم به بــرت هی میـــــــگفت

(تو که عمری به غـــزل ساخته ای)

(در عمل قافــــیه را باخــــــــته ای)

که خـــــــــطا کرده ام و مثنوی ام

لاغرم دید به طـــــــــــنز  ِ قوی ام

نه که در شـــــــــعر سرودن گویم

از نبودن هــــــــــــــم و بودن گویم

سفرم نقش ِ جبین کـــــوتاه است

صورت  آیـــــت ِ ماه در چاه هست

آسمان، سقف سخن کوتاه هست

رخصهء بین دو تب یک آه هــــست

حال ِ سیــنوس خــــرابست خراب

چشم  ِ تانــــــژانت پر آبست پر آب

حاصــــــــل  ِ این تب وتابم چو مرا

از همــــــــــه عالمـــیان کرده جدا

لحظه ها طـــی شد ودیدم بیـــدم

حجّــــــتم ، لـــــرزهء بی تـــردیـدم

قصـــه آخر نـــــشد و شــب میمرد

کاش میــــــــماند شب و تب میمرد

از تب و آن شـــب ِ دیــــــجور مگوی

هــــذیان پای لـب ِ گــور مــــــــگوی