قصیده

هراز گاهی به فالی و حالی از گذشته ها دلخوشم. زبان حال امروزم

این شعر سالهای هفتادوسه ام شد

خوش خبر آمد ز در ،قاصد  ِ جانان ِ من

گشته کنون آن صنم، مرغ ِ سلیمان من

مرغ ِ دلم را قفس، عرصهء جولان نبود
بود خَمُش در قفس ،مرغ ِ خوش الحان من

فصل ِ خزان باغ من ،از گُل ِ یادش شِکُفت
وین عجبا در خزان ، رونق بستان ِ من

با لب خندان رسید،گفت که :او می رسد
دولت عشق  آید و آن شه و سلطان ِ من

ترسم از آن روز  ِ خوش ،آیدم آن جان ستان
در بر و از تن رَوَد ،جان  ِ در افغان ِ من

گنبد ِ فیروز ه را عشق ِ من آرد به کف
ماه شب افروز را،بر سر  ِ ایوان ِ من

معجزت عشق بین، قاصد ِ معشوق ِ من
زال ِ مرا شد کنون ،سام ِ نریمان ِ من

چشم از آن طلعتش، نور چو دارد مثل
آمده از چَه برون ، یوسف ِ کنعان ِ من

مَردُم  ِ چشمم نگر ،آب زَنَد راه را
آئینهء شوق شد ، چشمهء باران ِمن

پردهء خورشیدکو ؟  تا نشود پرده در
 شرم زرخساره ام، از پی نقصان ِ من

گشته مرا چون جنون،شهره به بازار ِعشق
گوش ودل و دست وپا،نیست به فرمانِ من

سائل ِحالم بگفت:رنج چه شد؟گفتمش:
رفت به پایان کنون، آن شب ِهجران ِ من

خیزم و زین پس دگر، جام ِ ظفر  سر کشم
چونکه عصا آمد از ،موسی ِ عمران ِ من

بود خروش ِ من از ، دوری ِ آن ماه وش
ماهی در یا و ماه هست خروشان ِ من

ماه ِ دو هفته دلا ، هست نگارم چه باک
کی بتوان دیدنش ، آن مه ِ تابان ِمن

کس نتواند چو او ،در مثل آرد نشان
بر سر  ِ این شرط باد ،کفر و هم ایمان ِ من

گوهر ِ عفت به کف ،جمله فضائل در او
هست چو شیرین دهن ، یار  ِسخندان ِمن

شیر چکد از لب ِ ، آن مه شیرین سخن
خسرو ِ شیرین کنون ،هست هراسان من

سرو به قامت به او ،رشک وحسد می برد
قامت خم گشته اش ،هست ز حرمان ِ من

کاش به پایان رسد،این شب ِدیجور ِمن
خاک ِ بهاران شود ،پشت ِزمستان ِمن

فرق نه روز مرا ست ،با دل ِشام ِ سیاه
:کی زدر آیی بگو ، نور ِ شبستان ِ من؟

ای صنم شید رو ، ای همه تابندگی
بر نفس ِ مرد ه ا م،نک برسان جان ِ من

مرغ ِ سمائی من ،بلبل ِ این مَرغْزار
مرغ و گُل ِ باغ ِ من،ای گُل ِ خندان ِ من

هان دل ودل برده ام،هست مُوَشّع* در این
چامهء خونین ِدل ، نامهء پنهان  ِ من

شعر  ِ من ار شهره  شد، ازهنر عشق شد
شعر ِ منی ، شعر ِ من ،حجت ِ دیوان ِ من

پ ن*موشع =شاعر در اول یا در میانه حروفی یا کلماتی آرد که چون آن حروف و کلمات را به عین ها و یا به تصحییف هاجمع کنند.بیتی یا مثلی یا نامی و لقبی بیرون آید.