دل کوهی

 خواهم که  کوه شوم

تا که فریاد کشم بر سر او

که چرا اینهمه دور

نه صدا دارم  از او

نه نگاهی بر دل

اشیان ِدل من افسرده است.

مرغ من، بال و پرش بشکسته است.

شادیم در فلک ناز ِ خیال

به گمانم مرده است.

کوه، آه ، ای کوه بلند

به ستیغ ات خواهم.

دست ها بگشایم

 بزنم از  ته دل

نهره که کو؟

مگرم آُن گل باغ

این زمان پژمرده است؟

در میخانه ببستند چه سود

 که تو ئی همسفر  ِ راه دراز

با توو مستی و هم بی خبری

من و این پیک شکسته به نیاز

آسمان دل ِ من

سالها

بارانیست

شده آبستن غم

تشنه ی راز و نیاز

 جامی از همت جم

نکند مریم ما

 به گناهی  ناکرده

به صلیبی مرده است؟