آلاشت(سفری متفاوت)

عکس گرفته با چشمانی پف کرده ساعت 5 صبح

مدتها بود که فکر این بودم ،از  همسنگران قدیمم یادی کنم .چرا که پس از پایان جنگ به علت مشغله های زندگی ونبودن تلفن و نعمت جدید  موبایل،از عزیزان بی خبر بودم فقط میدانستم  از

اهالی منطقه ی سواد کوه و زیراب در استان مازندران هستند. و ساکن یکی از روستاهای اطراف آلاشت.

وچون منطقه کوهستانی و دارای راه های خاص خود است ،این مسئله هر سال به سالی دیگر و تابستانی دیگر موکول میشد.

ابری زیبا،تو گویی به استقبالمان آمده بود

تا اینکه امسال این توفیق بیکاری پس از پیل تر شدن وبلاگ ،وهم برای تمدد اعصاب ، حاصل شد.

روستایی زیبا و تقریبا قدیمی . اگرچه برای من روستاهای کوهستانی زیبای استان گلستان را که پراز درختان سربه فلک کشیده را دیده بودم . جذابیتی را که برای ساکنین امثال شهرهای تهران و اصفهان و... نداشت.

ولی زیبا بود و پر خاطره

در ابتدای ورود ما را به خانه ای بنام زادگاه .محل سکونت پدر رضا شاه راهنما شدند . که بسیار زیبا و دوست داشتنی ،که اکنون به موزه ای روستایی و شخصی تبدیل شده است،بود

اگرچه  چیزهایی در آن است که برای من زیاد ناآشنا نبود . و یاد آور دوران کودکیم شد

لحظه ای بر صندلی راحتی شبیه منبر قرار داده شده درتراس و مشرف بر منظره ای زیبا جلوس کرده و جوگیر شاهانه شدیم

و بعد موفق شدم شماره موبایل دوستم را که در منطقه ای دیگر زندگی می کند را پیدا کنم . و تماس تلفنی داشته باشم و صدای روستایی پراز مهرش را بعد از بیست و اندی بشنوم.

وسپس میان بر زده و شب و روزی را هم در کنار ساحل دریای مازندران بگذرانم.

جای همه شما عزیزان خالی چه صبح دل انگیزی بود

ناشتا و سیگار بر لب.البته از گذاشتن عکس هایی که از خود گرفتم معذورم

چرا که احتما تجربه دارید که عکاسی از خود چقدرنازیباست

بخصوص که صورت ناشسته هم باشی