تندیس ِ یادگار

من سرو ِ سایه دارم ،خورشید را ، ندارم

هر چند، پر ز برگم  ،وآزادگی است  بارم

بادی ببرد عشقم ،در خاک وخون نشستم

بر   آتشم  نمی زد ،  آبی  چو  روزگارم

من  در کسوف ِ جانان ، ازچشم انتظاران

دیگر مپرس، دانی  از   چشم ِ  اشکبارم

حک شد  به لوح ِجانم ،نقشی ز یاد ِیاران

از   نقش ِ یادگاران    تندیسی    یادگارم

آرامشم   زمانی است  ،کان   تابناک  تابد

تابم  به  کودک ِ دل ، وقتی که   بر قرارم

بیم   از   تبر  ندارم ،هر  چند    نونها لم

 خواهم که ریشه ها را ،در خاک جا گذارم

دانی خموشی ام را حجّت چه پاسخش داد

من سرو ِ سایه   دارم ، خورشید را ندارم