ترا در آینه
در آب چشمه
همراه سیبی که درجوی جاری ِ به سمت جالیز
روان شده
جستم

سکندری خورده
خیس و گل آلود
تو همچنان رفتی بی آنکه به چنگال شاخسار آویخته
نگاهی کنی
آینه را شکستم
در این بیهوده گی یاد

بداهه (کوروش نادرخانی)