سخن کوروش نادرخانی

زمزمه های ادبی کوروش نادزخانی

سخن کوروش نادرخانی

زمزمه های ادبی کوروش نادزخانی

زندگی کوتاه بـُوَد ای { روزمـــــــــزد }

رخت ها می پوشد

به تن ِ خسته وزار

رخت هائی که نهانست

در آن

ژنده گی ِ سال و قرون

-لا غر و هست نزار-

او در این صبح

که مرغان همگی

نغمه خوان ، چهچه زن

بی غم نان

فکر ِ نانی است

بَرد خانۀ خویش

: که یکی بچه ندارد

پاپوش

:وان دگرهست

عریان.

*****

او

د ژم گشت

ز افکار ِ پریش

که مباد امروز

همچو دیروز شود؟

-بغچه در زیربغل

(نان ِ خشکی است در آن)

:نکند

باز که شرم

خیره پیروز شود.

******

بانگ از زن بر خواست:

چه شد

امید ِ دلم

ای ستون ِ خانه ؟

تو که لبریز شدت

پیمانه.

به خود آمد

به یکی کوچۀ تنگ

متواری است

ز قصاب ِ ودگر

جمله را وعده دهد

: پول آرم

کارم ار گیرد

از خجلتتان

در آیم.

-روسفید ِ همتان-

من نبسته ام کنون

بار سفر.

سر ِ چهار راه ،

نشسته است

غمین

نه که تنها ،

بسیار

همه درمانده و زار

همه همچون او ،

شرمندۀ نان

بچه هاشان

همه بی کفش ولباس

دیده بر دست ِ پدر

هست نگران.

وانتی می آ ید

کار فرماست در آن

(یا یکی معما راست )

در پی کارگر ِ مفت

(ارزان)

سالم وهشیار است.

*****

وانتی می آید

همچو بمبی

می جهاند از جا

خیل ِ آن کارگران

سوی آن حمله کنند

سیل آسا

فارغ از درد ِ شریک

خود محق دانند

(نا حق دگری )

هیچکس نیست چو او

مَرد ِ کار است

(فقط او تنها).

*****

بخت

با او شده یا ر

سوی او کرد اشارت

معمار:

تو بیا

اینک تو بیا

باورش نیست ورا

می برند ش ، سر ِکار

*****

وانتی در راه هست

سردی ِ باد ِ زمستان ، اورا

کرد بیدار از آ ن خواب ِ گران.

تنه ها ز آهن ِ سخت

می خلد

جان و تنش

وه چه شیرین بودش

رنجشها

بهتر از رنج ِ درون

****

باز شب.

ماه بود همراهش

همچو شبهای دگر .

******

باغروری سر مست

دست در جیبها

( می شمرد)

مزد رنجشهای آورده به روز

بی خبر از عابر و

سرما و سوز

****

چون به خود آمد

سرا را تنگ دید

پول ِ خود را

با بدهکاری

همچنان در جنگ دید.

ماند در پستوی ِ خانه

خوشه چین

خوشه چین ِ دفتر ِ ارقام ها

مات و مستأصل

ازین ناجورها

این کنم ؟ یا آن کنم؟

درمانده شد.

تا پگاه صبح

او شرمنده شد.

( فکر این انجام ها)

****

آری ،آری

عالم ِ شادی کم است

عمر ِ ناداران ِ عالم

با غم است.

غم خورشت ِ نان ِ ناداران بود.

فقر را

بیماری ومرگ

همدم است.

****ِ ************

زن بزد بانگی :

که ای مَردَ م بپا !

بچه ها لختند و

عید است

خانه ام هست

لخت و عور

من ندارم

نسیه را

روی ِ دگر.

****

لیک

آن بدبخت ِ خوش اقبال

زود

رفته بودش

جان ِ ناقابل

به گور.

(کوروش نادرخانی)

اسفند 76

کوروش نادرخانی شنبه 5 اسفند‌ماه سال 1391 ساعت 10:09 ق.ظ

نظرات 4 + ارسال نظر

مهرداد شنبه 5 اسفند‌ماه سال 1391 ساعت 10:24 ق.ظ http://kahkashan51.blogsky.com

حمزه ترین جگرها را
به هند چشمانت دادم !
عشقت بی احد بر باد دادم !!
..................................
سلام جناب کوروش استاد عزیز
دلتنگتون بودم
امیدوارم سلامت باشید

درود بر تو عزیز
و سپاس از مهربانی ات که هدیه ی زیبایی داشتی
امید همیشه پردرخشش باشی

ویس چهارشنبه 9 اسفند‌ماه سال 1391 ساعت 12:19 ق.ظ http://lahzehayenab.blogsky.com

سلااااااااااااااااااااااااااااام. بالاخره پیداتون کردم.داشتم کامنت های مهستی را می خوندم به اسم شما بر خوردم.از ایشان سوال کردم ایشون هم آدرس را داد. نکند که نمی خواهید من بیایم به وبتون؟ چون من شما را گم کردم .شما که آدرس من را داشتیددر هر حال خوشحالم که اومدم این جا .ولی بی تعارف اگر دوست ندارید بگویید مزاحم نشوم.
بعداً میام مطلب پستتون را می خونم.

سلام ویس عزیز
ممنونم که جویای حال شدی
تو دلم جای دارید و هراز گاهی نوشته های زیبایت را می خواندم
حضورم در وبلاک کم شده و این دلیل بر کم شدن مهر عزیزانم نیست.
ولی حقیقتش دل و دماغ قبل رو ندارم و این به درون من و نه شماها که دلنشسته ام هستی ...برای همین خداحافظی هم نداشتم .
فعلا وب سایت رو بستم و هرازگاهی در این وبلاگ (که اگر یادت باشه اولین وبلاگ بود ) مطلبی میگذارم...ولی هنوز نرمال نشدم که زیاد باشم...و بیشتر فیس بوق هستم بنام "کوروش نادرخانی"
در هرصورت همه شما عزیزانم رو دوست دارم