خیام و گفتگوی من

شادی بطلب که حاصل عمر دمی است
هر ذره ز خاک کیقبادی و جمی است
احوال جهان و اصل این عمر که هست
خوابی و خیالی و فریبی و دمی است

خیام

***

خیام !،خوشا به تو، که عمرت به دمی گذشت

با جام ِ می و ، دلبر ِ زیبا و همدمی گذشت

مارا  فسوس ، لانه ی دل ، نشست و نرفت

این جغد ِشوم ِ بدآئین  ،کز آدمی گذشت

بگذار تا که نگویم ، ز جهل ما و ز جور او

این قصه ی ، پرغصه ، از عالمی گذشت

تیمور ،پای استوار شد و، تازی چو رو سفید

زین عمرها ، که همه ، پر المی گذشت

زان سالها ،که دلم ، خون آن خوشی است

این سیل شد و ، خاطره اش چون نمی گذشت

سیلی که خانه و، دودمان همه به باد داد

خود، زخم شدو ان هم ،به جای مرهمی گذشت

بداهه (کوروش نادرخانی )