ترانه ی 2

تو بگو واسه پریدن چی می خوام؟

واسه ی از تو بریدن چی می خوام؟

 عشق اگه اینه که تو گفتی بهم

واسه ی تو رو ندیدن چی می خوام؟

دنیائی که این همه پسته بگو

واسه چی باید تمومش بکنم؟

 واسه چی باید به یاد تو فقط

عمر باقی رو حرومش بکنم؟

تو که رفتنی بودی بگو چرا

چراغ امیدم و آتیش زدی؟

 تو اتیش زدی به جون من

با کلام آخرت تو نیش زدی

تو گناه کردی و من دعات کنم

من به یادتم .نخواه صدات کنم

 برو بر دل شکسته  آه نکش

نه تو شیطانی و نه خدات کنم

خدای ما مهربون و با وفاست

خدای دلهای پاک و بی ریاست

 نه دروغ دوست داره ونه غم می خواد

یار دلهای شکسته. باصفاست

باده ی یاد

گفتند چراغ ِ باده روشن سازید

واز باده ی  یاد ، رفته ایمن سازید

افسوس که بسیار در این سینه ی خاک

خفتند ،نگون جام ، به میهن سازید

کلبه

کلبه

فضای کلبه اش
آکنده از دود است
نمی داند
که در مطبخ ِ سرای او
بجای مرغ ِ بریان
..........   آدمیزاد است
و او را بر جبین
نی داغ ِ هشیار یست.

فضای کلبه اش
آکنده از دود است
و تن پوش ِ اطاقش
.........چوب رنگین .
چه داند کین
خون هزار و یک هزار  ِ
................این گلستانست.

اگر شمعی بیفروزد
چه داند او
که باد ِ تند ِ اهریمن
چراغ ِ شب ستیزان را
به یک لبخند ِ زهر آگین
و یا خشمی به ضد ِ قوم ِ زندیقان
.................................به هم پیچد
...................شکسته خوده هایش را
.......................به اشک ِ دیده در هاون
...............................................بکوباند.

فضا اینک
پر از دود است
نسیمی نیست
تمام پنجره عکس است
....................که پشتش
....................جرز دیوار ست
....................ولیکن صاحبش را
......................مستی خوابی شبانگاهی
..........................به حصر  ِ رخوت و مستی
......................................در آوده است.

هوای کلبه مسموم است
ولی او خفته در بستر
و خواب ِ روزگار ِ ســ بز فردا را
که در رویای ِ بیداری
به پروازش در آوردست
....................می بیند .
...................و یا خواب شه دوشین
.....................که مهتابش
........................کم از ،کمتر
........................رنگ خون می یافت
......................................می یافت
...........................................می بیند،
..................................نه چون امشب.

هوای کلبه اش
آکنده از خون است
هوای کلبه اش
آکنده از بیم است.

خرداد72

سنگ ِ صبور

سنگ ِ صبور

 یکنفر می آید

دستهایش خسته است

دل ِ او مثل ِ بلورین

.................دل ِ تو

....................نازنین

...............بشکسته است.

 یکنفر می آید

تشنه از دید ِسراب

...تاول ِ پاهایش

....چون حباب ِ سر ِ آب

و به خوناب ِ دلش

نقش ِ تعلّق

..........به کف ِ کویت داد.

قد  ِ تو

سرو  ِ سر  ِآمد به سر ِ بستان بود

یادمانی ز خدا

......سوگلی ِ رضوان بود.

لیکن اکنون ،

به تن ِ نازک ِ وهم

زخم از

.....زخمهء بیداد نشست.

از بد ِحادثه

...چون آینه ء قلب ِ تو ، مست

..........وه ببین

................زود شکست.

 یکنفر آمده است

دستهایش رنجور

.....ز جماعت که همه عاری ازین

..........درد ِ شریک

............گنگ و مات و

....................همه عور.

 دستهایت برسان

جان ِ من

.....من شده ام

سنگ ِ صبور

سنگ ِ صبور

سنگ ِ صبور

یکنفر می آید

دستهایش خسته است

دل ِ او مثل ِ بلورین

.................دل ِ تو

....................نازنین

...............بشکسته است.

یکنفر می آید

تشنه از دید ِسراب

...تاول ِ پاهایش

....چون حباب ِ سر ِ آب

و به خوناب ِ دلش

نقش ِ تعلّق

..........به کف ِ کویت داد.

قد  ِ تو

سرو  ِ سر  ِآمد به سر ِ بستان بود

یادمانی ز خدا

......سوگلی ِ رضوان بود.

لیکن اکنون ،

به تن ِ نازک ِ وهم

زخم از

.....زخمهء بیداد نشست.

از بد ِحادثه

...چون آینه ء قلب ِ تو ، مست

..........وه ببین

................زود شکست.

یکنفر آمده است

دستهایش رنجور

.....ز جماعت که همه عاری ازین

..........درد ِ شریک

............گنگ و مات و

....................همه عور.

دستهایت برسان

جان ِ من

.....من شده ام

سنگ ِ صبور

زمستان 78