.....

من هم گمان می کردم
عشق
چون نوشته ای بر ساحل
بابوسه ی دریا
پاک می شود.
افسوس

که بر تخته سنگ ساحل
نوشته می شود
این سرنوشت

(کوروش نادرخانی)

ترا در آینه
در آب چشمه
همراه سیبی که درجوی جاری ِ به سمت جالیز
روان شده
جستم

سکندری خورده
خیس و گل آلود
تو همچنان رفتی بی آنکه به چنگال شاخسار آویخته
نگاهی کنی
آینه را شکستم
در این بیهوده گی یاد

بداهه (کوروش نادرخانی)

من درخت و تو...

بگذار لحظه ای بپیچد
پیچک ِ احساس من
به دور ِ اندام ِ خیال
تا ازعطرِ ِ تن ِ نفس
به بار بنشیند
شکوفه های ِشادابی ِعرق

و مست شود
لذت از این آغوش

(کوروش نادرخانی)

؟؟؟

گناه من چه بود!!؟

او رفت و من
باید
زندان تنهائی اش را می کشیدم.

(کوروش نادرخانی)

فاجعه ی رفتن یا ماندن؟

تکرار می شود

حکایت تکراری تنهایی

و باز

فاجعه ای در شرف است

اتفاق نیست

وقتی که شناختمت

حادثه ای آغاز شد

 بارفتن ِ تو

وماندن من

(کوروش نادرخانی)