یوسف دل

گرگم  من و  یوسف ندریده، دهن آلود !

وصلی نچشیدم، که مرا هجر ِتو فرسود

افسوس  که  از  خرمن ِ گلهای  بهارت

گل هیچ نچیدیم و،بهار اینهمه بی سود؟

بودا  صفتی  ،  پاک  ،  اهورای  زمینی

از  مرد ۀ  ما ، رو ح ِ سفر کرد ۀ  موعود

امشب  به دلم ، عشق دگر جلوه ندارد

یارم   به نظر  آمد  و ،  اینگونه  بفرمود:

هیهات ، مخور  غم، که سفر ! هیچ  نمانده

پاسی زشبی رفت و ،سحر روشنی افزود

این  لالۀ دل  ، داغ ِ سفر داشت نپژمرد

امید ِ بهار  آمد و  ،  نومید  چه خوشنود

ای یوسف ِدل،چشم وچراغی به شبانگاه

ای رفته  سفر ، کم کن  این ناله و،بدرود