از هردری سخنی(2)

آنارشیسم را قدیم در  کتاب ذیقیمت داریوش آشوری  می خواندم که  در مفهوم ،پیروان ِ این اندیشه به این باور هستند که انسانها نیاز به هیچ حکومتی

ندارند . بقول خودمانی ما آقا بالا سر نمی خواهیم!

راستی که مگه ما گوسفندیم که نیاز به چوپان داشته باشیم؟

ولی خودمانیم. گوسفند هم حماقت مارو نداره.

باور نمیکنید؟

پس تامل کنید.

مگر غیر این است که ما از در دیوار بالا می رویم که عکس بچسبانیم و یا بعضی ها خودشان و ماشینشان  را دراختیار قرار میدهند.

یا جلوی دفترها گلو پاره میکنیم. شعار مرگ بر.. زنده باد... میدهیم

بی خیال

جلوتر بروم انگ می زنند که آنارشیستم.

دیروز در اخبار امده بود که دولت فخیمه ی سوریه ، مردمی را که حالا به هر دلیلی ، قصد فرار به کشور همسایه ی ترکیه (دایه ی مهربان تر از مادر) را دستگیر کرده و تمام  ِ نیروهای لشکری و کشوری اش را بسیج کرده تا مانع  خروج اتباع خودش شود.

یاد چوپانان افتادم که با کمک سگهایشان نمیگذارند گله از حصارهای ساخته اشان خارج شوند.و با چماق  زدن به سر ِگوسفند ها و....

بگذریم

کاش این دل

دل نبود و

گِل  به دست کودکی

می فتاد و او به دستش موم  وار

در گمان ِخود.

نقشی از  لیلی همی زد یاد ِگار

یا زمجنون زار زار

یا ز ویسی بهر رامین، نقش دار

یا زوامق

یا که تندیسی ز عذرا

می نمودش شاهکار

واسف

افتاده در دست من ِ اندوه وار