شب و تنهائئ

 

آسمانا !چه غمین گشـته و ماتم زده ای

اشک ریزی وفقان، بر هـمه عالم زده ای

نه در آن پهــــنهء تو ،ماه پدید آمد و  مهر

از چه این جامه سیه کرده وماتم زده ای

تو مگر مست شـبانگاه ،صبوحی زده ای

یا خماری و ازآن، رطل گـــران کم زده ای

نا رفیـــقان تو آیا زده خنـــــــــجر ز خفا ؟

یانمک سودبه زخمی که، تو مرحمزده ای

یا نمیدانم و شادی و، نه همچون دل من

ساغــــری را تو به شکرانهءحاتم زده ای

میبرم رشک به سیلاب سرشکی که تراست

گر به رخســتارهء خود، اندکی نم زده ای

من بی برگ کجــــــا تا که بپویم ره خواب

چون رسدخواب که تو دیده نه بر هم زده ای

رهزن ِ هر شب من،یاد تو گردید چه خوش

آمده بر سر  ِ بالیــــــن، ره خوابم  زده ای

حجـــت ار اشک ،به قانون تو گردید حرام

آسمان گونه زهی ، قائده برهـــم زده ای

صبح گردید و سحر شد ، شب تنهائی من

گونهءســبز تو گردید چو شـــــبنم زده ای