دستت را به من بده

دستم را بگیر

دستم را بگیر

و مرا به رقصی هم آغوش

دعوت کن .

قرنهاست  ،

غزل رقص ِعاشقانه ای

نسروده ام .

و نبوده ترنم پای ِهیچ رقصنده ای

نوازشگر دل بی تابم .

دریاب  دل را

که تانگوی دلتنگی  دارد

واستخوان های تن از بی نوازشی ها

ترد است و شکننده  .

دستت را به من بده

دستت را به من بده

تا رقصی دونفره  را تجربه ای

دوباره کنیم

بی هیچ شرم نگاهی

در این میانه ی میدان

(کوروش نادرخانی)

محال

چه بی مجال شده ایم
در تنگای بی هم بودن
به درازای فاصله .
چه بی مجال شده ایم
در باهم بودن خیال
وقتی که بال بال می زند
مرغ امید .
در بیکرانه های اندیشه های محال
چه بی مجال شده ایم ما
چه بی مجال
حتی در این محال

(کوروش نادرخانی)