تا پگاه صبح

تا پگاه صبح

من چه خودخواهم

.....فقط بر خود پسندم

........تک چراغ ِ خانهء چشمان ِزیبای

.......................................تو را بودن.

من چه سوزانم

.....ولی شمعی به پایان رفته را مانم

.............ز هرم آه تو خاموش خواهم شد.

وزان لبخند شیرینت

....اگر خواهی پگاه صبح رابینم

.......................و آنگاه شام دیگر را

......................................چراغ ِ دیگری

...................................................بفروز

بهار 78

بازی ِ عشق

بازی ِ عشق

عطش

...عطشی ز شوق

......و انعکاس ِ درونی آدم

.................در لطافت  ِ حوا

لحظه

.... چکامه ء جاری زمان

..............بر کرانه های تن رود.

بازی ِ عشق

......پژواک  ِ

..........ترک خورده های تن.

وقطره قطره

.........بیهود ه گی

............یا صدای پای  ِ حیات.

گذر  ِ زمان

...........وباز هم

...........عطش

.............عطش

...............عطش...

تابستان 79

آرش

آرش

آرش به خواب شبانه ، تیری نشسته به پایش

آن تیر وهم  و گمان بود، بر استخوان ِ عصایش

آنک  ،خدای ِِ  مشوش،در  جوششی  که برآورد

انسان نه زین همه جاندار ، جانی گرفت ز رایش

حیفا که جان ِکلامی ، مغشوش صنعت بی جان

در  چا ربند ِ اسارت ، پر بغض  گشته   صدایش

این نازگو ی هنر ور ،شیرین قلم به قفس داشت

چون خوابدیده ءگنگی ،می جست دست دعایش

ای  آشنای ِ غمانه ، فریاد  ِ   پر طپشت کو ؟

آن  حرف های  صداقت  ، با  بال های رهایش

اندیشه ات که سوار ست ،بر مرکبی که ندارد

نی شور و شوق ِ پریدن ، یا در سفر چو صبایش

یک  فکر  ِ نو  ز تو آمد ، قالب  گزینه  هنر شد

شاعر شود به جهان بر ، هرکو که هست دو تایش

با صد هنر که تو داری ، یک  عیب  که  ترا  بس

گر عیب خود بپذیری ،حسن است  ونیست خطایش

در رفع عیب و خطا کوش، این راه نیک وصوابست

هر چند خود  عزیزی ، اما  بمان  به   چرایش

گشتی تو آینه ای جان ،ِمن عیب خود به تو دیدم

حجت به خود همه رانوش!، این نقد شعر وجفایش

شهریور 78

تولد و مرگ

تولد بی معناست و جشن گرفتن آن بی معناتر .
تولدی که با گریهء کودک و درد و رنج مادر آغاز میشود کجایش خاطره انگیز است که یادش شادی بخش باشد!!!!

مرگ را عشق است که با آرامشی وصف ناپذیر ،دیده به اغماض و گذشت، بر زشتیهای یگدیگر می بندیم.