گله

گِلِه

جفــــا زتودیدم ، وفـــــــــا که نداری

تو باغ ِ خشکِ خزانی صفا که نداری

زعشق وجنـــــونی بدین شبِ تیره

چراغ ِ خموشی ، ضـــــیا که نداری

مسافر راهـــی که توشـــــه نداری

تو عــــــــاریه برگی، نوا کــه نداری

خطای ِمن این بوده که دل بتو دادم

تو طاقت ِفهــم از خـــــطا که نداری

جفــای تو در دی که چــــــاره ندارد

به جمع و جمــاعت تو جا که نداری

به بند ِ شیاطین شــدی به اسارت

چه فایده قـــــــــصد ِ رها که نداری

به ظلمت ِخویشی دراین شبِ تارت

تو کورِ  ِمسّــــلم، خــــدا که نداری

روندهءراهی و پرخـــــــــم وپیـچش

چگونه ســــــــــپاری توپاکه نداری

درخت ِ زوالی ، نه تاب و تحـــــمل

نه ســـــــــــــایهءدل،ربا که نداری

مریض ِ خیالی،زتیــــغ ِ حمــــاقت

دگر چه گویم،شـــــــفا که نداری

چنین روشی راکه پیشـه نمودی

بگویـــــــمت این را بقـا که نداری

دلم خوش این بُـــــــد ادب زتو آید

چه فایده گویم ،حــــــیا که نداری

کلاغ ِبدآئین،که خوش به خموشی

وقار  ِ به جمعــــــی تو قاکه نداری

پائیز79

باران

   

باران

می غرد

از برق ِ نگاهش

............بانوی ِ رعد.

می گذرد

خدای باران

......از لابلای ِ ابرها

...................با ارابه ای فکسّنی.

و بوسه می زند

......با قطره های ِ اشک

....................زمین ِ خشک را

.........................چون گونه های ِ من

زمستان79

سفالینه

سفالینه

خوش بنشین در بر  ِ این دلِ بی کینه درد
آتش ِ بنهفتــــه شو ،در دل ِاین سینه درد

بانگ بر آمد به ما ، رنجــــــــــه مدارید دل
خورده به پیــــــــشانی ،ِمردم پیشنه درد

در سده ها ماندنی ،عشق به هـمراه درد
بر همه دوران ِ ما ،گشـــــت سفالینه درد

شاهد دور شباب ،رفته به نســــیان و زود
آنچه به من رخ نمود ،پیر در آئیــــــــنه درد

خشت ابد را فلک ، هـــــــم زازل کج نهاد
خانهءامسال و هـــــــم ، خانهء پارینه درد

ما همه بازیــچه چون،گوی به مـیدان دهر
حاصل ِ عمر ِ شه و ،صاحب ِ پشمینه درد

کنج ِدل ِبلـهوس ، عشـق ِ نباشــــد نهان
بر دل ِهر عاشقی هست چو گنجینه درد

هر که در آئین ِ درد ، دید نشانی زمــــهر
میشود ایام  ِ او ،خالی ز آدیــــــــــنه درد

آب زدم راه را،تاکه خوش آئـــــــی به دل
خوش بنشین در برِ این دل ِ بی کینه درد

مهر 79

سر زد سپیده

سر زد سپیده

دوشم خبر ، چو  مرحم  ِ  درد  آشنا  رسید

فتحی دگر زجبههء دگر ای جان به ما رسید

زخمی که دشمن  ِ دون زجفا می زندبه ما

ای دل ببین که زخم  ِ ترا ،خوش دوا  رسید

خونیـــن نمود ، شهر  ِ خـــــوش و خرم مرا

نامی  زخــون ،به مرتبـــهء کبــــریا رســـید

اینک نــوید  ِ نصــرت ِ  جنــــــگ آوران ِ حــق

از مســـلخ ِ شهادت و  عشق و  وفا رسید

خـوش باد بر تو ای وطن، این فتـح و افتخار

وین آیــت ِ ظفر که زعــرش و ســـما رسید 

آزاد شـــــــد وطــــــــــن ز قیــــود یزیـدیان

وقتـــــــی سپاه پــر نفـــس ِ کربلا رســید

حجّــــــت درفــش فتح رســـید از دیار دور

ســر زد ســــپیده و دم ِ پیــک صــــبارسید

رو به دیوار

رو  به  دیوار

قلم  ، بریده  زبان است و دستمان دادند

به دست ِ آرش ِ بشکسته تا کمان دادند

به  باغ   ، سرو   ِ  سپیدار   ِ نو نهالی را

بریده  با تبر  و  دست  ِ  باغبان     دادند

به  نو برانه ء  نو بر  خور  ِ یمین  و  یسار

پیام   ِ  نادره  بودن  به  سایبان      دادند

به خفته  ِدر پر  ِ قو ، جمع ِ‌‌  ناز     پرورده

غنیمــــت  ِ خبر  ِ خواب  ِ پــرنیان   دادند

چه  رنگ رنگ  کلامی که  بر زبان راندند

چه حلقه حلقه کمندی که بر میان دادند

غضب که بهر  ِ عدو بود رنگ  ِمهر گرفت

بدان  نشان که به یاران  ِ مهر بان  دادند

گذشت فرصت و   افسانه ء مدینه  مگو

محالست ، که این  قوم   امتحان   دادند

ز فقر و فاقه چنین زرد رو شدیم و نحیف

به باغ  ِ عارض  ِ ما صــورت ِخــزان دادند

به خشت بستهءخوشدل،به قرص نان ِجوین

نوید ِ مائده  از ســـوی   آسمان    دادند

زبان ِ سرخ بریده ،که  سر سلامت باد

چو سنگ ، روی به دیوار را نشان دادند

تابستان 79