افسوس

افسوس که عمری همه بیهوده گذشت

عمری  به پی بوده و نابوده گذشت

خوش آنکه ادب جست ،هنرمند بزیست

یا آنکه بر او عمر ، تن آسوده گذشت

زمستان78

حبیب

حبیب من چو درآمد، جهان قرق کردم

تمام ِ راز درون، در دهان قرق کردم

مباد ،که خورشید را جهانیان بینند

به ابر ِ دیدهء خود، آسمان قرق کردم

نیامدی، که واژه واژه ترا آشکار کنم

خوشم، که مهر ِ ترا، در نهان قرق کردم

چه عطر خوشی، لحظه های وصال

و قطره قطره ترا ،در زمان قرق کردم

چو ماه من  در آمد واین شب ِ تاریک

طلوع معجزهء صبح را گمان کردم

بدان که سرسپردهء عشقت، بی محابا من

برون زغم و،مهرتو در آن نهان کردم

فانوس

هی

فانوس را باخودت نبر

من به تنهائی عادت کرده ام

به تاریکی نه

ماه نیز  نمی آید

تو نباشی.

جدول

قلمی در دست

و جدولی در پیش

  دلگرمی

نه سرگرمی

با خود زمزمه می کنم:

سه حرفی؟

سه حرفی؟

صدائی از آنسو در گوشم

می پیچد

مرگ

با خود می گویم:

هیچ حرفش

جور در نمی آید

..

ولی پاسخ

عشق

است

نگاه کردم

کسی اطرافم نبود

بی تاب

بی تاب

یک شب نشسته بودم،با خاطری حزین

بر مهر  ِ واپسین ات ، می گفتم :آفرین

گفتی قرار  ِ مارا ، هر نیمه های ِ شب

آخر چرا  شکستی ، آن رسم   ِ آخرین

امشب چرا  ندانم  ، بی تاب شد دلم؟

دریای ِ دل خروشان ،طوفان ِ سهمگین

باز از نهان ِ جانم ،  جانا به گوش  ِ من

آمد صدای نازت ،ای خوش صداترین

از یاد  ِ آن  نگاهت ، ای  مهر  ِ جان فزا

آرامشی بگیرم ،  زان  چشم     نازنین ِ

آن وعده ء خوشت یا،هجران ِ ناخوشت

بادا  وفا  شود  آن ، پایان  ِ رسم    اینِ

پژمرده دل چه گویم ، یا  از کجا  ؟ بگو

یابم  ز گل صفتان ، در  باغ  همنشین

از  باغبان گریزم ، و از  باد     ناشکیب ِ

آهو شدم  گریزان ،زین باغ    یاسمین ِ

پنهان زچشم  ِمردم،می سوزم از فراق

گر  باورم  نداری  ،  حجت  بیا  ببــــین

رسواشدم چه حاصل،زین حال و روزخود

دیگر بس است شعرم،برجای خود نشین

تابستان۷۹