کاکلی

کاکلی
(پرنده ای که صیاد ، با مکر و حیله وبا ابزاری همچون آئینه و نور وصدای معشوق ! به دام می اندازد.)


کاکلی جان ! که ترا ، هم به فریب
عشق ِ آلوده ، به دامت ، بکشاند

عشق ِ پاکت ،که چنان آئینه بود
دغل آورد ، به آئینه رساند

صاف بود آن دل و ،صیاد به غش
یار ، در منظر ِ تزویر نشاند

عاشقان ،گرچه برفتند ، چه باک
نام ِ عشق است که بر جای بماند

عجب از بخت نیاید که چنین
در قفس ، بادۀ وصلت بچشاند

پائیز77

آرزو

آرزو


برشیشه ی خیالم، الماس ِ آرزو بود
آن قامت ِبلندت تاصبح روبروبود.

باحُسن و روی ِنیکو می رنجم از گریزت
رنجاندنِ عزیزان جانا مگرنکوبود؟

خورشید ِ صبح،داند ،شب زنده داریم را
چشم ِ به خون نشسته،بغضی که در گلو بود.

محروم ِ از حضورت،چون لایقش ندانی
در خلوتِ پریشش ،دائم به گفتگوبود.

بر خار و سنگ و خارا ،بر کوه و دشت و صحرا
دیوانه ِ دل، چو میدید می گفت :بنگراو بود.

جان بلهوس مخوانش، این دلشکسته ام را
این پاکبازِراهت،کی فکرآبروبود ؟

گفتا غزل به یادت ،تا حجّت اش بماند،
بر دفتر ِخیالش ، حرفی که مو به مو بود!

دیدار

دیدار

 آسمان ، صاف است و در یک گوشه اش

ابری سترو ن

خاطرات ِ پر ز لبخندی به دل دارد

چومن.

منتظر تا کوله بار شادیش را

در بغلگاه  ِ زمین

این آشنای ِ دیر پا

چون تحفه ای

بگذارد و

فارغ ز اندوهان.

مهر هم در گوشه ای پنهان

رخ از همراهیم

در راه پر آشوب ِ دل

هرگز نتابانید.

استرس

با پیچ و خمهای رهم همراه

لحظه ای کوتاه

 دستها لرزان

آری

چه باید گفت ؟

ضربه ای بر در

تق تق وتق تق

: کییست بر در ؟

:میهمانی نا فراخوانده.

می گشاید در

میزبان ِ سالها

با من ، نه بیگانه

همراه

در خیال ِ کودکیها

نوجوانی هم جوانیها

می نشینم چون گل ِ پونه

 در جوار ِ آن نگاه ِ آتشین

اما پر از پیوند

این زمان افسوس

هر ناگفته ای

را گفت

غیر از اینکه باید او میگفت :

من چه میزان دوستت دارم

افسوس

آسمان ِ صاف هم

ابری سترون

در بغل دارد

زمستان 78

روزگاری همچو بیدی...

روز گاری همچو بیـــــــدی ،موی بر سر داشتم

قامتی بالا بلند و کوه پیــــــکر داشـــــــــــــــتم

این دل ِوامانده ام  ، دائم به گل گـــشت ِ خیال

مفلــــسی بودم که در رویا بســــی زر داشتم

گاه خامش همچو خاکستر شده من صم و بکم

گاه از هـــرم ِ سخن ،برلب چو آذر داشـــــــــتم

من به خود مشـــغول بودم ، دل به بازار  ِ وفـــا

او به سودائی هزار و من چو یک ســـــر داشتم

کی کـــــــــبوتر باز بودم ،پشــــت بام ِ خانه ها

خانه ام ویران،به بام ِ دل کــــبوتر داشــــــــــتم

دل کـم آوردم ز بس بخــــــشنده بودم ، دلبران

دیدم آن مه پیـــــکر و از غیر ِ دل بر داشـــــــتم

عشق آمد کنج و دل شـــد گنج را چون پاسبان

مُلک را من مالک و قارون برابر داشــــــــــــــــتم

در نشیب عمر عشقش نوشـــدارو سهم ِ من

دل به فکر نوش و من نیشـی چو نشتر داشتم

روزگار ِ بد هـــــــزاران شــــعبده در کار داشــت

باز بدتر من به  پا دام ِفســـــونگر داشتــــــــــم

حال در هفت آســــــمان نوری نمانده بهر  ِمن

راز داری آن زمان بســـــیار اخـــــــــــتر داشتم

قصه گو خاموش

قصه گو خاموش

 قصه گوی ِپیر

برلبانش

دوش

غنچه ای درد آشنا

....................بشکفت.

چون کُه ای آتشفشانی

واژگان ِ حُزن را

........فواره وار

.............برقلبمان بارید.

 قصه هائی

ز آذرستان گفت

زآتش دیرنده

........پا برجا

....هم به حق قدّیس.

 "نیکی پندار "

"نیکی گفتار"

"نیکی کردار"

موبدی بود او

همچنان خاموش.

 قصه هائی گفت

از مصافی نابرابر

جهل را با روشنی

...................آورد.

 کو

هم آوردی طلب کرد

...........آتشی را

.................تا بگیراند.

از سواد ِ سرزمینی

.........سخت جان گفته

 سالخوردی

گنجهای گونه گون

.........در سینه بنهفته.

 خسته بود او

تهمتن مرد ِ سُترگ

..................اندیشهء در بند.

.......................بندی فرتوت.

..................امّا

...........همنشین با آن نگارین

.........................چربدست

.........................اهرمن ،دلبند.

 گُل به گُل

در باغ ِ خلسه

می زند پرسه

می زند بالا

...........قصه گو

دامان ِ تاریخ ِسترون را

..........با همان دستی

.....................که یاد و یادگاری

...................از کمانداری است

.......................رنجه باری

........................یادگاری ماندنی

..................................مانا

آتش، آوخ

آتش ِ دیرنده

.............پا برجا

.............به جان ِ کان ِ اندیشه

..........مظهری از اقتدار  ِ اورمزد

.............................پاک ، نامیرا ...

 قصه می گوید

نوش را و

.......نیش را

.......گرگ های در لباس ِ

...........................میش را

 جمله ء ناگفته ای بر لب

:کو

کجا ، زردتشت؟

..............تا که خاکستر  ِ امید را

.............................در دل بگیراند.

 قصه گو

باری چنانم ، دوش

.........در خموشی

..........قصه ها می گفت.

 تابستان 79