قصیده

هراز گاهی به فالی و حالی از گذشته ها دلخوشم. زبان حال امروزم

این شعر سالهای هفتادوسه ام شد

خوش خبر آمد ز در ،قاصد  ِ جانان ِ من

گشته کنون آن صنم، مرغ ِ سلیمان من

مرغ ِ دلم را قفس، عرصهء جولان نبود
بود خَمُش در قفس ،مرغ ِ خوش الحان من

فصل ِ خزان باغ من ،از گُل ِ یادش شِکُفت
وین عجبا در خزان ، رونق بستان ِ من

با لب خندان رسید،گفت که :او می رسد
دولت عشق  آید و آن شه و سلطان ِ من

ترسم از آن روز  ِ خوش ،آیدم آن جان ستان
در بر و از تن رَوَد ،جان  ِ در افغان ِ من

گنبد ِ فیروز ه را عشق ِ من آرد به کف
ماه شب افروز را،بر سر  ِ ایوان ِ من

معجزت عشق بین، قاصد ِ معشوق ِ من
زال ِ مرا شد کنون ،سام ِ نریمان ِ من

چشم از آن طلعتش، نور چو دارد مثل
آمده از چَه برون ، یوسف ِ کنعان ِ من

مَردُم  ِ چشمم نگر ،آب زَنَد راه را
آئینهء شوق شد ، چشمهء باران ِمن

پردهء خورشیدکو ؟  تا نشود پرده در
 شرم زرخساره ام، از پی نقصان ِ من

گشته مرا چون جنون،شهره به بازار ِعشق
گوش ودل و دست وپا،نیست به فرمانِ من

سائل ِحالم بگفت:رنج چه شد؟گفتمش:
رفت به پایان کنون، آن شب ِهجران ِ من

خیزم و زین پس دگر، جام ِ ظفر  سر کشم
چونکه عصا آمد از ،موسی ِ عمران ِ من

بود خروش ِ من از ، دوری ِ آن ماه وش
ماهی در یا و ماه هست خروشان ِ من

ماه ِ دو هفته دلا ، هست نگارم چه باک
کی بتوان دیدنش ، آن مه ِ تابان ِمن

کس نتواند چو او ،در مثل آرد نشان
بر سر  ِ این شرط باد ،کفر و هم ایمان ِ من

گوهر ِ عفت به کف ،جمله فضائل در او
هست چو شیرین دهن ، یار  ِسخندان ِمن

شیر چکد از لب ِ ، آن مه شیرین سخن
خسرو ِ شیرین کنون ،هست هراسان من

سرو به قامت به او ،رشک وحسد می برد
قامت خم گشته اش ،هست ز حرمان ِ من

کاش به پایان رسد،این شب ِدیجور ِمن
خاک ِ بهاران شود ،پشت ِزمستان ِمن

فرق نه روز مرا ست ،با دل ِشام ِ سیاه
:کی زدر آیی بگو ، نور ِ شبستان ِ من؟

ای صنم شید رو ، ای همه تابندگی
بر نفس ِ مرد ه ا م،نک برسان جان ِ من

مرغ ِ سمائی من ،بلبل ِ این مَرغْزار
مرغ و گُل ِ باغ ِ من،ای گُل ِ خندان ِ من

هان دل ودل برده ام،هست مُوَشّع* در این
چامهء خونین ِدل ، نامهء پنهان  ِ من

شعر  ِ من ار شهره  شد، ازهنر عشق شد
شعر ِ منی ، شعر ِ من ،حجت ِ دیوان ِ من

پ ن*موشع =شاعر در اول یا در میانه حروفی یا کلماتی آرد که چون آن حروف و کلمات را به عین ها و یا به تصحییف هاجمع کنند.بیتی یا مثلی یا نامی و لقبی بیرون آید.

سکوت

 سکوت

آئینهء مات ِ حنجره است.

 وبغض

.....رنگینهء غبار.

 شکست ِسکوت

و فریاد

.......خورشید ِ نیم روز

 .........در بیکرانه ء صداست.

اینگاه

بغض

.......حنجره و فریاد

 .........گم می شوند.

زین پنجه های آهنین

....هر شیشه ای

........همچون

......دو روی سکه

....سیماب ریز

..........می شود.

اما

حکایت ِ سکوت

بغض است

...حنجره و

.....نیمه های شب.

عیدتان مبارکباد(عیدی کوروش به شما)

(استفاده از شعرباذکرمنبع بلامانع است)

با همین دل ِ زمستانی ، عیدتان مبارکباد

با دوچشم  ِبارانی ،عیدتان مبارکباد

دشتها همه سبزو ، آهوان سرمست

باهمه  زمستانی ،عیدتان مبارکباد

گفتمش بس کن ،عید نوروز است

روزهای پایانی ،عیدتان مبارکباد

دل، سبک مغز و ،بخششی باید

این دل ِ دبستانی عیدتان مبارکباد

خانه آب و جاروشد ، عطرها بیفشانیم

آمده به مهمانی ،عیدتان مبارکباد

با  تو ای خفته ، ای تو  شاهد رفته

کشته های میدانی ،عیدتان مبارکباد

با تو کرمانی ، ای تو آذری و بلوچ

عرب ولر وخراسانی ،عیدتان مبارکباد

مردمان ِ تهران و اصفهان و شیرازی

با تو رشت و گرگانی ، عیدتان مبارکباد

 راست و ،چپ و  ،جنوب و شمال

مردمان ِ یزدانی ،عیدتان مبارکباد

ای تویی که در غربت.باغم ِ پریشانی

دست در گریبانی، عیدتان مبارکباد

یاوران ِ آزاده ،خفتگان ِ در دل  خاک

زنده گان و زندانی ،عیدتان مبارکباد

 سرخ و سبز و سفید ، جاودانه میماند

شیرهای  ایرانی عیدتان مبارکباد

حسرت

قندیل ِ بسته به ایوان......آونگ ِ ساعت ِ ما بود
...............آن فصل نمای ِ زمستان
یک مال رو
........معبر ز برف

.............با کُند پای ِ کودکی

دستانمان
........نا آشنا به زنگ
.................با یک سلام
................عاری ز رنگ
.........در های خانه ها
........................بر روی ما
..........................بگشوده بود.

یادش بخیر
.........آن عید مان
.............از ابتدای راه
تا انتها
.......یعقوب بود
...........فصل الخطاب ِ ما
................یعقوب ِ دیگری
..........................آنسوی ده
چون مصریان
.......با خنده ای
............در می گشود.
.............نقل ونبات وچند
...............گردو و تخم ِ مرغ
..................................با رنگ سرخ

یادش بخیر

.......کت کهنهء پدر
.................با چند لای
........................در آستین
......................با کفشهای نو
.............................یا وصله دار
............................بی بیم و امید.

اما
.......قندیل ها شکست
.......................آن برف ها
..........................تن شست.
...........................در آفتاب ِ سادگی
............کنعان ِ باغ
................سردی گرفت.
.....................در باغچه ها
................................گل پژمرید

بر  کوچ ِچلچله

..........نفی بلد ،
.................نشست.

دیوار ها بلند
.........سیمان وزنگ
.................سد شد
..................در راه چلچله.

درها گشوده اما

.................گلخند ها
.....................پژمرده رنگ.

دیگر سلام هم
................هم معنی
....................بدرود ِ ماست.

باید غمین سرود:

یادش بخیر
یادش بخیر

شعر و درد

خواستم ،ازعاشقی لب واکنم

درد را و عشق را پیدا کنم

شعر را با عشق ، من شیدا کنم
...............................................شاعری از سرپرید.

خواستم تا از بد ِ دوران بگویم
از غم و شادی ،  دوا ،درمان بگویم
از گرانی ، همچو یک باران بگویم
.................................................شاعری از سرپرید.

باغ را باد ِ خزان ، پژمرده کرد
عشق را با غم عجین و مرده کرد
عقل را افسانۀ افسرده کرد
.............................................شاعری از سرپرید.

من هنر ها جسته ام در روزگار
فتنه های خفته دیدم کارزار
رونق ِ این فتنه ها شد کارو بار
.............................................شاعری از سرپرید.

خنده ها را زهرخندی دیده ام
شکوه ها را دردمند ی دیده ام
زهر ها را همچو قندی دیده ام
..........................................شاعری از سرپرید.

من گزیده مار ها را دیده ام
از کس و ناکس کنون ببریده ام
من به جای گریه بس خندیده ام
...........................................شاعری از سرپرید.

شعر من از درد چون سرشار شد

روحم از آن حیله ها بیمار شد
جانم ازحق گفت و هم بردار شد
.............................................شاعری از سرپرید.

شعر ِ من درمان هر درد ِ من است
آه گرمی از تن ِ سرد ِ من است
این سفر کرده ره آورد ِ من است
............................................شاعری از سرپرید.

درد را و عشق را با هم ببین
درد را تلخ و دگر را انگبین
شعرم انگبین بود ، عشقش نگین
............................................شاعری از سرپرید.

پس نگویم درد را با این قلم
نی به تو یا دیگری ، بهر ِ دلم
من نخواهم کرد اسم ِ خود علم
...............................................شاعری از سرپرید.