تابوت

دوستانمان را یک یک

 بر شانه حمل می کنیم

جای انکه موی شانه کنیم

بگذار

 نوبت من که شد

خود موی شانه می زنم

گرانترین عطر فرانسوی را.

چون مولایم اخوان

 داد می زنم

نخراشی

به غفلت گونه ام را

تیغ

در دخمه ام

چاله ای و کمی اهک

اماده می کنم

 به شیوه ی پیشنیان

مبادا که گند بوئی

مشامی را بیازارد

بدرودی خواهم گفت

بر شانه هائی که

در زیر بار من

بده بستان دارند.

شعر طنز تب

تــب

شــــب شد و باز تب آمد به تـــنم

سوخت از تب ســـر و پای بــــدنم

هر چه آبش بزدم ســـــود نداشت

دُن کیشوت بودو کُلَه خُود نداشت

گاه هشـــیار بدم ،گاهی مســــت

این اثر از تــبم آمد در دســــــــــت

گاه غـــرق ِعــــــــرق ازگرمی تب

تا ســـــــحر خواب نرفتم ، از شب

جیب هایـــــــم پر کپسـول ِ دورنگ

دم به دم درد به جانـــــم زده چنگ

تا سرایم به یکی بیت ســـــــــرود

واسف ،حــرف چــو مفهوم نبــــود

هی بخور میــــــــدهم و جوشانده

هی خورم ماشــــــــــــلهء وامانده

حال ِ من باز شلم شـــوربا شـــــد

معـــده آورد گه ،صفـــرا شـــــــــد

بخــورم یا نخــــورم من چه کنــم؟

جنـــگ میــکرب بنــگر در بدنــــــم

چند روزیســــت زتب میـــــسوزم

چشـــم برچشــــم  ِ اجل میدوزم

دیده ام چنــد کَـــــــــرت آمده بود

مرگ،ســــروقـــت ِ دل ِتب آلــــود

جامه اســـــپید چنان افرشــــــته

خط ِ عمری نه بر آن بنــــــــوشته

من تهـــــیدســت بدم،او نشنفت

زود آیم به بــرت هی میـــــــگفت

(تو که عمری به غـــزل ساخته ای)

(در عمل قافــــیه را باخــــــــته ای)

که خـــــــــطا کرده ام و مثنوی ام

لاغرم دید به طـــــــــــنز  ِ قوی ام

نه که در شـــــــــعر سرودن گویم

از نبودن هــــــــــــــم و بودن گویم

سفرم نقش ِ جبین کـــــوتاه است

صورت  آیـــــت ِ ماه در چاه هست

آسمان، سقف سخن کوتاه هست

رخصهء بین دو تب یک آه هــــست

حال ِ سیــنوس خــــرابست خراب

چشم  ِ تانــــــژانت پر آبست پر آب

حاصــــــــل  ِ این تب وتابم چو مرا

از همــــــــــه عالمـــیان کرده جدا

لحظه ها طـــی شد ودیدم بیـــدم

حجّــــــتم ، لـــــرزهء بی تـــردیـدم

قصـــه آخر نـــــشد و شــب میمرد

کاش میــــــــماند شب و تب میمرد

از تب و آن شـــب ِ دیــــــجور مگوی

هــــذیان پای لـب ِ گــور مــــــــگوی

امید شهر سنگستان(بیاد اخوان)

امید شهر سنگستان

کَرک جان

بَد بَده ، بر خوان

به چاوشی ، حدیث سردی و سرما

تو امیدی و نومیدی

کَرک جان بَد بَده ، برخوان

زاندو هان و ز زاغان سیاه آسمان

برخوان

سپهر ِتیره ِرا برخوان

جزیره

قیر گون دریا

خزانی را که عریانست

بخوان ای قاصدک تنها

غزل از آن شط ِ شیرین

غزل از کوچه های

پُر بزرگ و در فرو بسته

از آن روشن ترین همراز

از آن غربت نشین

چشمها نمناک

تو ای مرکب سوار شهر سنگستان

تو ای نازه نوازنده چگور و

-         رهنورد جاده ی غمناک

زمستانی به باغ من

" نماز " و خطبه عشقی

بخوان چون لولی سرمست

بخوان از تغمه ناجور

بخوان ای سنگ ِ تیپا خورده ی رنجور

هنورم پشت در چون موج ، میلرزم

تگرگی هست ، مرگی هست

حریفا ، باده ای درده

سکندر ، کاوه آهنگر

تویی آن یادگار سیلی سردم

کتیبه خوان و شهنامه

چنینت زندپی باید؟

هدیه به آناهید مهربان و آرمان عزیز

بوم ِ بومی

آسمان دل ،دشت ِ دلتنگی

غم در او چو آهوئی

چشمه سار دل را ،اشک

می خرامد چنان قوئی

کوچ دارد این پرستو دل

رو به ناکجا آباد

چشم تو به پرواز است

آسمان ِ آبی و شاد

هان کجا، بگو کجا رفتی؟

ای تو همراه دیرینم

من اگر منزوی و غمین

تو شدی یاد ِ دیرینم

ناله های این دل ِ خاموش

خنده های پریشانی است

قصه های این لب ِ تلخ

دادهای حیرانی است

برو ای شب ، که خسته ام از تو

دل من بوم تو نخواهد شد

بومی  ِ سالهای تیره گی ات

جغد ِ شوم تو نخواهد شد

16دی89  

سرد مهری خزان

خون ِ سرخی که به دل بود، ره دیده گرفت

آسمان، رنگ شفق، از دل رنجــــیده گرفت

هرچه گفتم، دل بیـــچاره مرا چاره نبــــــــود

زهر خندی زد و حرفم، همه نشنیده گرفت

ســـــــرد مهری خزان، چهره دُژم کرد ولی

گرمی آتش عشــقش، دل شـوریده گرفت

غنـــــــــچهء مهرکه بین من او بود، شکفت

سردی باد خزانی، گل روئـــــــــــیده گرفت

تابش ماه، که رخشــــندگیش راه گشاست

تـــــــیره ابری زجفا، آن رخ تابیــــــده گرفت

سوخت هر دامن پاکی که در او عشق رسید

برحذر ماند دلی، کو ره سنجـــــــیده گرفت

عشق اینــــجا ز وفا جامهء یوســـــف بدرید

قاضی عقل از او جـــــــــامهءبدریده گـرفت

خواب اگر راهزن مردم بـــــــــــــــیدار شود

عشق هم خواب خوش از مردم خوابیده گرفت

صاحب دهر که طغیان دل عاشق دید

بخل ورزید از او دلبر بخشیده گرفت

رسم دهر است که خوبان همه را برباید

اجل از راه در آمد  رخ  بگزیده گرفت

در گلستان زمین نو گل  زیبائی بود

که منش خواستم آمد گل ناچیده گرفت

گفتمش بهر تسلا که: ترا بادا صبر

گفت حجت که مراحیف که نادیده گرفت