فندرسکی

فندرسکی


بِه مَن مِرسی چِشماته واکِن غِربَتی دِختَر
جانِ من فقط مَنِه نِگـــــاه کِن غِربَتی دِختَر

خِشــــگِل تَر ازمن یا خِش صِداتر،میَنِ بچها
اگه تِه دیدی اونِه رَهـــــــا کِن غِربَتی دِختَر

عشق ِمن تِه ای درد ِمن تِه ای با نِگاه خِدت
این دل ِمـــــــــار ِزودی دِوا کِن غِربَتی دِختَر

شیشهءدِلَم از دوری تِه گـــَردِ غَـــــم گِرفت
تِه بیا و زود شیشه را هـــا کِن غِربَتی دِختَر

هر کی مِر ِسِه مِگِه تِه چِــره داماد نِمِشی؟
بیا تِه تِــــــــــمام چُونِ چِرا کِن غِربَتی دِختَر

نَنَمِه مَینی اگه تِه مِخوای عارُوسش بِشی؟
تَرک ِ جِهزه و تَرک طِـــــــــلا کُن غِربَتی دِختَر

رُو تُو نِشــستی اگه دِختَرا شِمِشــکِت ز ِدان
نام ِنامِز ِت ِمَنِ صِــــــــداکُن کُن غِربَتی دِختَر

میَن ِ پِنبـــــــــا یا کِه شالیــــــــــــا تَنا دَبُودی
مَنِه تِه دیدی خِــــداخِــــــــداکِن غِربَتی دِختَر

شِعرَم بَـــــبَین مِثِـه خِـــدَمه مَـریض مَــریض
تِه بیــــــا پیشَـم مار ِشِــفا کِن غِربَتی دِختَر



بهار79



سعی خواهم کرد درآینده ای نزدیک نسبت به این گویش

ومحل آن توضیح دهم

تک بیت

طواف نکرده ترا ، حاجی ام خواندند
توئی خدای من ای سیاه دل ِ دیوار

کوروش

(تقدیم به تو حید عزیزم)

وپاسخی از من ِ الکن به کوروش

به کوروش چه خواهیم گفت؟ ***** اگر سر برآرد ز خاک
اگر باز پرسد ز ما *****چه شد دین زرتشت پاک
چه شد ملک ایران زمین ***** کجایند مردان این سرزمین
به کوروش چه خواهیم گفت؟ *****اگر دید و پرسید از حال ما
چه کردید برنده شمشیر خوشدستتان ***** کجایند میران سرمستتان
چه آمد سر خوی ایران پرستی ***** چه کردید با کیش یزدان پرستی
به شمشیر حق نیست دستی
که بر تخت شاهی نشسته است ***** چرا پشت شیران شکسته است
در ایران زمین شاه ظالم کجاست *****هواخواه آزادگی پس چرا بیصداست
چرا خاموش و غم پرستید،های ***** کمر را به همت نبستید،های
چرا اینچنین زار و گریان شدید ***** سر سفره خویش مهمان شدید
چه شد عرق میهن پرستیتان ***** چه شد غیرت و شور و مستیتان
سواران بیباک ما را چه شد***** ستوران چالاک ما را چه شد
چرا ملک تاراج میشود ***** جوانمرد محتاج میشود
چرا جشنهامان شد عزا ***** در آتشکده نیست بانگ دعا
چرا حال ایران زمین ناخوش است ***** چرا دشمنش اینچنین سرکش است
چرا بوی آزادگی نیست، وای *****بگو دشمن میهنم کیست، های
بگو کیست این ناپاک مرد ***** که بر تخت من اینچنین تکیه کرد
که تا غیرتم باز جوش آورد ***** ز گورم صدای خروش آورد 

وپاسخی از من ِ الکن به کوروش

اگر پاسخی خواهد آن مرد ِ پاک

همه سرخ چهره گان و همه شرمناک

فروغی که ایزد در این خاک داشت
به نیرنگ ما اهرمن ،تیره کاشت

دروغی که مارا سراپا گرفت
به دلهای ما کینه ماوا گرفت

کجا این زمین را غم و درد بود؟
همه چهره ها شاد و کی زرد بود؟

ونیم ِ جهان بود ،ایران زمین
همه راد مردان بی عقد و کین

کجا سرکشی را که طغیان کند؟
کجا آمری،نقض پیمان کند؟

کجا اهرمن خو شود کامران؟
کجا یک خودی ، میشود دیگران؟

جوانمرد و عیار ِ این سرزمین
فراوان و هریک پی بهترین

کجا اهرمن در پی باج بود؟
کجا جرات و فکر تاراج بود؟

همه اینکه برما رود، رفته است
ویا دست وپا ،فکر ِما بسته است

دروغی که ما سالها گفته ایم
زپیشینه ما ، دست ِخود شسته ایم



ادامه دارد

آتش پنهان

آتش پنهان





ای نار پنهان ، ای چیره ی جان ،خاموشیت به

طوفان ِ روحی ،در اوج ایمان ، خامو شیت به



در دا که مارا ،بی درد دردی،دارو نخواهیم

از کس چو آسان ،ای درد ودرمان،خاموشیت به



آرامشت خوش،چون خواب و ترمه ،بی خواب مارا

فرسوده بگذار ،ای مایه ی جان،خاموشیت به



برجسم و جانم ،اتش نهادم ،تا پخته گردم

گردید دوران ، ای نار پنهان ، خاموشیت به



بر خاتمم شد ،نقشی ز یاران،بر آن نگینش

عشق است و ایمان، داد سلیمان ، خاموشیت به



وصلی چشیدی،در بزم یاران،دیگر چه خواهی

از دست دونان،ای دیده حرمان،خاموشیت به

باز کن پنجره را

باز کن پنجره را

که دلم زین قفس تنگ گرفت.

بوی گنداب و نم پای خزان

ریشۀ ستر درخت ِ

.................کج ِ این بنگ گرفت.





باز کن پنجره را

و ببند ان در وامانده ِ دروغین

که از آن رحم و رفاقت ،شده در

و در آمد به تظاهر همه لبخند از آن

........................."نه که لبخند"

که زهرخند بُوِ َد ، روی دگر.



من چنین در

............. و چنین دخمه

...................که نامیش : سرای

دیده ام بیش ، همه غرقۀ فقر

خانه ای با موکت ِ کهنه ونیمش همه لخت

................که بود آئیینه ، از رنج ثمر

صاحبش قاب کند خنده که:

..............................................."خ وش آی ز در "



زان همه فقر

نه رنجیدم و نه،

خاک تکاندم

................"زقبای ِ تن ِ خویش "

.............چون کنی رفتن ِ آهنگ

...................از آن خانه که پای

کز محبت نرود هیچ به پیش

.............................آه



افسوس، و صد افسوس

که این خانه همه رنگ و فریب

همه یارن ِ درون خانه

به من ، هم به تو ، باشند غریب

:( به خود آی و در این پنجره را

_زود گشا

نم پائیز و زمستان

به صفای ِ تو اگر ماند

-از ین خانه بران.

وطراوت بده این باغ درون

..........." مرده ی خویش "

.................به صلای دگری



بر لب ِ پنجره

...........لختی بنشین

و همان مرده درخت ِ نارون

که دمی چند چنان لخت نمود

.................ببین!

که بهار ِ دگری را به تماشا بنشست.

..........وخود آراست

.........به یک رنگ ِ دگر

وشد آن اصل که بود

وچنین زاد و ولد

........به طبیعت

همه از قصد بدان

رویش و خاستن ِ ،این گل و برگ

.........همه را درس بدان .



باز کن پنجره را

باز کن پنجره را