سیمرغ

سیمرغ



ایکاس مرغ ِبر زمین ، سیمرغ بودی

در قاف ، تنها آخرین سیمرغ بودی



دلدادهء هر بامدادی ،مرغ ِ امید

مارا تو در این واپسین سیمرغ بودی



ای کم نشین و نیک منظر،من ندانم

افسانه با تو هم نشین سیمرغ بودی



ننگ ِ زمان آلوده دامان کرد مارا

آسوده اما پیش از این سیمرغ بودی



سیمرغ در افسانه را ،چون می شناسند

گویم دلا تو بهترین سیمرغ بودی



زالت اگر بیگانگی را پیشه کرده است

تو آشنا ،عاری زکین سیمرغ بودی



کس را در این افسانه،من همدم ندیدم

تنها ،دم ِ حجت یقین سیمرغ بودی



ایکاش با من بودی و دیگر غریبه

سلطان ِ مرغان ِ زمین سیمرغ بودی

لطافت مهر

لطافت مهر



از کوچه های عاطفه می گذرم

لبخند زا نمی بینم

کوچید و رفت

بی هیچ نشانی و نامی ازاو

باقی نمانده

به جز خاطره ای در ضمیر





سلام را سلامی دوباره می دهم

مرده اسکلت

بی رنگ و رو

...............مات ِ مات





پاسخ نمی دهد

من نیز از کنارش

چون قایقی شکسته

.......بر امواج ِ وهم می گذرم

بگذار این سبزه

..........رسته در ساحل ِ زندگی

..........با دغدغه ء گذران

..........کلامی جاری

....در پستوی ویرانه باشد.

بگذار

تا مرهم گنجه باشد

.......شاید که روزی طبیبی حاذق

....................تجویزی دوباره کند.





من در خیال ِ خوش روزهای کودکی

با کفشهای میخی

و توپ راه راه

....سفید و سرخ

با ساقهای تازه رسته ء این باغ ِ آشنا

.....در اتتظار ِ تلاش ِ واحدی

........................غوطه می خورم.







وهمی که مارا گرفته بود

آن موقع ها نبود

شب های ما ، هر یک

..........................ستاره ای

..........................در اسمان ِ غربتمان

..........ما در تملک آن تک ستاره ایم

..........بی هیچ سندی و سامان و مرز

...............................بی واهمه

................از گسیختگی ِ افسار ِ سرکش

...............................حرث و ارث







به در ِ خانهء قوم و خویش

............................می رسم

............................یاد ِ کویر

.............تَرَک فاصله ء ذهنم را

..........................پر می کند.





خیشی نبود

که چهره اش را چون زمین ِ بکر

گلواژه های قدیم ِ محبت

............................شیار کند.

چرا که محبت

همچراغی هم سالها

در گذر گاه تاریک ِ زمان

.......تبعیدی ِ سرزمین ِ کدورت بود

..............................خاموش نبود.







بی هیچ کلامی

از او می گذرم

...............می گریزم.



برادری را

قابیل ، سوار ِ مرکب ِ توارث کرده بود.





قلبم گرفت

این کوچه ها ی ِ تنگ

باید عریض شود.





دیگر بر فرازِ ِ دیوار های ِ گِلی ِ خانه ها

گُلهای خوشبو نیست

اکنون

در باغچه های محصور ِ موزائیک وسیمان

گُل های یخ و یاس ، می کارند.

...........................در گُلدانهائی از فلز.







ای کاش نیم تنهء نیمدارم را

....................بر می داشتم

...................که هوا سرد و

......................راه بی پایانست.







می پرسم زخود:

چه نیازی به گذر ِ زمان؟

گذر از کوچه های ِ تنگ؟





با بیل های خنده ولبخند

باید سلام را

.........به تهنیتی دوباره

..........................فرا خواند.



با صدائی بلند

باید که خیش را

................برداشت

............وبایر ماند های

..............کوچه را

..............با نسیم ِ آشنائی

.......................نوازش داد.





......ودر شیار ِ

.......صورتش

........آب زندگی

..................جاری کرد.





...... و نهال ِ محبت و عطوفت کاشت.



باید برای کودکان

...........توپی خرید.

...........و کفشهائی به لطافت ِ مهر

.......................و کوچه را به تعریضی

..............................آغوش کشاند.







غبار را

با نوازش ِ دست

.......گردگیری کرد.





چرا که کوچه

کوچهء مهربانی و عطوفت بود.







تابستان77

تک بیت

شرم کردم به تو گویم،که منم عاشق تو
تا لب گور بسوزم ،که لبم دوخته شد

ساز خاموش

ساز خاموش

چه صدای خوشی این، ساز خموشی دارد

همره محتـــسب و ،باده فــــــــروشی دارد

آئینه بودی و هــــــر راز، به تو پیــــــــدا بود
لذتی صـــــــورت خود، گـر که بپوشی دارد

کاخ را ،منــــزل بیــدرد شـــدن ها ســـازند
مســـت دردیم و ،خــــرابات، بهوشی دارد

سخنی با تو بگویم ،نه به اسـرار که فاش
دلبــــر و ،کیف سخنــــها، در گوشی دارد

منظر پاک و نــــظر ،بر رخ آن مـــاه نگــــــار
خواهم این بخت ،که آن شاعر یوشی دارد

کوچه شد خانه و ،من در پی معشوق روان
عشق ما عاقـــبت این ،خانه بدوشی دارد

گوش دل خواست زمعشوق، دل عاشق ِ زار
ور نه هـــــر لعــبت ِ طــناز ،دو گوشی دارد

چه کسی گفت

چه کسی گفت
که من خوابیدم؟
من اگر
رنگ به رنگم سازند
یا که منقوش به نحس
آلوده

می کنم باز
جهان را
به صفا
آسوده

و به خون سرخ شدم
تا به یغما نشود
دست به دست
آبروی سده ها
پیشینه
سب ز ِِ سب زم
مثل هر
پیر و جوان

اگر اندوه خزان
چهر ِ مرا
زرد کند

باز من
سب ز شوم

جاودان
خواب هرگز
مکث ِ حرکت
شاید
مرگ ِ در خواب
هرگز
و بدانید هرگز


بهار89