شبم

شبم که باز، هجر آن ،ستاره می کُشد مرا
به وصل میرسم ولی ، دوباره می کُشد مرا

منی که زنده از ،نگاه گرم ِ مست او شدم
به زهد ِچهره اش بگو :چه چاره می کُشد مرا

شدم به بحر ِآشنا ،شنا کنان و تشنه ِ لب
چو غرقه ایی ندیده ام ،کِناره ، می کُشد مرا

پرستوی ِ مهاجرم ،به سبز ِتو رسیده ام
عبوس زرد ِ تو ،در این بهاره می کُشد مرا

نداند او که خورده ام ،شراب ِچشم ِمست ِ او
ولی به جرم ِ یک شرابخواره ،می کُشد مرا


بدوزمش نگاه و جان ،فدای یک کرشمه اش
چه گویمت که او ،به یک نظاره می کُشد مرا؟

"خدای ِ آسمان چرا به داد ِ من نمی رسد؟
که این الهه ی زمین ، هماره می کُشد مرا "

فسانه ی تو حجت ار ، دوباره زنده شدچه باک
نگار جسته ایی ، به یک اشاره می کُشد مرا


(کوروش نادرخانی)

مرا به وقت نوش ،ز پیمانه یاد آرید

از این شکسته دل جاودانه یاد آرید

 گریز ندارم اگر از این زمانه ی بد

که خوش به شما در آن زمانه یادآرید

از این شکسته دل این زمان مجنون خو

از این زنابکار خورده تازیانه یاد آرید

تمام عمر به نویدی که با دلم باشم

از این ندیده دل و آستانه یاد آرید

بداهه (کوروش نادرخانی )

کرشمه های چشم