سخن کوروش  نادرخانی

سخن کوروش نادرخانی

زمزمه های ادبی کوروش نادزخانی
سخن کوروش  نادرخانی

سخن کوروش نادرخانی

زمزمه های ادبی کوروش نادزخانی

دوست


راه گم کرده دلم ، کو  و کجا ؟خانهء دوست؟
شمع کو؟ تا که بسوزد ،پرِ  ِ پروانهء دوست؟

چشم ها   منتظر   ِ  قامت  ِ موزون  ِ  تواند
دل پر از یاد ِتو شد ،چونکه بود خانه ء دوست ؟

«گرچه از  قافلهء  عشق ،جدا  مانده  دلم»
«بودم از  روز  ِازل ، واله  و دیوانه ء دوست»

گوهری راکه به کان ،کرده نهان تحفه زر یست
یاد ِ تو  هست نهان ،در دل ِ ویرانهء دوست

سالها سحر و فسون ، کرده دلم را به جمال
دلبری بود  که  دل ، برد ز بیگانه ء  دوست

عاشقی  را که  به سر  شور  ِجوانی باشد
جان ِ شیرین  دهد  او در ره  جانانه ءدوست

من اگر  سنگ   شوم ،شیشه شود سینهءتو
خوش بود بشکند آن،شیشه به این دانهءدوست


مطربا  ! راه دگر زن، که  سر آمد  غم  ِ من
بر سرم  هست  سر  ِ بوسهء دزدانه ء دوست

بارالها ،  دل ِ  حجت  که غمین  بود چه زود
شادیش گشت فزون ، رفت به کاشانهءدوست

قصیده

هراز گاهی به فالی و حالی از گذشته ها دلخوشم. زبان حال امروزم

این شعر سالهای هفتادوسه ام شد


خوش خبر آمد ز در ،قاصد  ِ جانان ِ من

گشته کنون آن صنم، مرغ ِ سلیمان من

مرغ ِ دلم را قفس، عرصهء جولان نبود
بود خَمُش در قفس ،مرغ ِ خوش الحان من

فصل ِ خزان باغ من ،از گُل ِ یادش شِکُفت
وین عجبا در خزان ، رونق بستان ِ من

با لب خندان رسید،گفت که :او می رسد
دولت عشق  آید و آن شه و سلطان ِ من

ترسم از آن روز  ِ خوش ،آیدم آن جان ستان
در بر و از تن رَوَد ،جان  ِ در افغان ِ من

گنبد ِ فیروز ه را عشق ِ من آرد به کف
ماه شب افروز را،بر سر  ِ ایوان ِ من

معجزت عشق بین، قاصد ِ معشوق ِ من
زال ِ مرا شد کنون ،سام ِ نریمان ِ من

چشم از آن طلعتش، نور چو دارد مثل
آمده از چَه برون ، یوسف ِ کنعان ِ من

مَردُم  ِ چشمم نگر ،آب زَنَد راه را
آئینهء شوق شد ، چشمهء باران ِمن

پردهء خورشیدکو ؟  تا نشود پرده در
 شرم زرخساره ام، از پی نقصان ِ من

گشته مرا چون جنون،شهره به بازار ِعشق
گوش ودل و دست وپا،نیست به فرمانِ من

سائل ِحالم بگفت:رنج چه شد؟گفتمش:
رفت به پایان کنون، آن شب ِهجران ِ من

خیزم و زین پس دگر، جام ِ ظفر  سر کشم
چونکه عصا آمد از ،موسی ِ عمران ِ من

بود خروش ِ من از ، دوری ِ آن ماه وش
ماهی در یا و ماه هست خروشان ِ من

ماه ِ دو هفته دلا ، هست نگارم چه باک
کی بتوان دیدنش ، آن مه ِ تابان ِمن

کس نتواند چو او ،در مثل آرد نشان
بر سر  ِ این شرط باد ،کفر و هم ایمان ِ من

گوهر ِ عفت به کف ،جمله فضائل در او
هست چو شیرین دهن ، یار  ِسخندان ِمن

شیر چکد از لب ِ ، آن مه شیرین سخن
خسرو ِ شیرین کنون ،هست هراسان من

سرو به قامت به او ،رشک وحسد می برد
قامت خم گشته اش ،هست ز حرمان ِ من

کاش به پایان رسد،این شب ِدیجور ِمن
خاک ِ بهاران شود ،پشت ِزمستان ِمن

فرق نه روز مرا ست ،با دل ِشام ِ سیاه
:کی زدر آیی بگو ، نور ِ شبستان ِ من؟

ای صنم شید رو ، ای همه تابندگی
بر نفس ِ مرد ه ا م،نک برسان جان ِ من

مرغ ِ سمائی من ،بلبل ِ این مَرغْزار
مرغ و گُل ِ باغ ِ من،ای گُل ِ خندان ِ من

هان دل ودل برده ام،هست مُوَشّع* در این
چامهء خونین ِدل ، نامهء پنهان  ِ من

شعر  ِ من ار شهره  شد، ازهنر عشق شد
شعر ِ منی ، شعر ِ من ،حجت ِ دیوان ِ من


پ ن*
موشع =شاعر در اول یا در میانه حروفی یا کلماتی آرد که چون آن حروف و کلمات را به عین ها و یا به تصحییف هاجمع کنند.بیتی یا مثلی یا نامی و لقبی بیرون آید.

عاشقانه ها(۱)

دمدمی مزاجی و مکان ناپذیریم ، تازه گی ها

مرا در نت

به

فیس book

رسانده که شاید تا مدتی در انجا گذران لحظات باقی داشته باشم.

و در صفحه ای با عنوان

عارفانه ها،عاشقانه ها

دعوت شده ام که باعزیزان همراه، با جملاتی

محیطی ادبی و صمیمی بسازیم .امروز تصمیم گرفتم که جملات

فی البداهه ام را در اینجا نیز بگذارم

شاید خالی از لطف نباشد.


از وقتی که آینه ی دلم را شکستی ،خاطراتم را باشانه ی احساس  در  ذلالی اشکهایم مرتب می کنم.

 

می خواستم مردم را کور کنم که تورا نبینند. ایکاش مردم چشم کور میشد و تورا نمی دید.

 

فکرمیکردم که من استکانم و تو نعلبکی.ولی تو چای داغ داغ بودی.لب سوز شده.

 

اشتباه کردی.من درختم نه پیچک که التماست کنم.

 

برو . دریغ که قطره ای آب را حرامت کنم .تو که مسافر نیستی!راهی به ناکجا آباد داری


شب و روزم شده یکی، روز آفتاب است و شب یاد تو.

 

ادامه مطلب ...

راز چشات

هنوزم چشاتو میخوام

که چراغ خونه باشه

واسه غمهای نگفته

گریه ی شبونه باشه

 

 

بی نگاهه مهربونت

زندگی معنی نداره

تو بیا که از نگاهم

اشک غربتی نباره

 

همه ی دنیای من شد

اون چشای هم زبونت

مهتاب شبهای من شد

اون نگاه مهربونت

 

 

توی زندون نگاهت

که پریشون و اسیرم

نمی خوام آزاد بمونم

بهتره اون تو بمیرم

 

من که باشم و نباشی

همه جا تاریک و سرده

همه دنیای دل من

سوت وکور وپردرده

 

حرف خلوت تو شبهام

حرف پر رازه و نیازه

حرف راز اون چشاتو

دله من قصه میسازه

 

یاد چشمای قشنگت

همیشه بامن میمونه

همیشه تو گوش عشقم

قصه ی وفا میخونه

 

 

سکوت

سکوت

 

 

سکوت

آئینهء مات ِ حنجره است.

 

وبغض

.....رنگینهء غبار.

 

 

 

شکست ِسکوت

و فریاد

.......خورشید ِ نیم روز

 

.........در بیکرانه ء صداست.

 

 

اینگاه

بغض

.......حنجره و فریاد

 

.........گم می شوند.

 

 

زین پنجه های آهنین

....هر شیشه ای

........همچون

......دو روی سکه

....سیماب ریز

..........می شود.

 

 

اما

حکایت ِ سکوت

بغض است

...حنجره و

.....نیمه های شب.

 

 

 

بهار ۷9