سخن کوروش  نادرخانی

سخن کوروش نادرخانی

زمزمه های ادبی کوروش نادزخانی
سخن کوروش  نادرخانی

سخن کوروش نادرخانی

زمزمه های ادبی کوروش نادزخانی

راز ِ رویش

راز  ِ رویش


هر روز شهیدی و
.........شهدی است
...............نوید فرزندان.


هر روز شقایق  ِ سرخ را
.......................بی آب
.....................باغبان ِ مرگ
............................هرس می کند.



و هر روز
....براین حجله گاه های
...........گلرنگ ِبی عروس
.............افزوده می شود و
.............گور های ناشناس ،نیز.



عشق را حکایتی است
.........................و وصل را.
..........................و هرس را.
.......................تجلی ِ رویش



وحجله را
.......نشان ِ آفرینش ِ
.....................دوباره ء حیات.


و شقایق را
............در چنبرهء شفق جستن
.................................رازی است
........................................جاودان.


هر روز آفرینش
هر روز شـــفق
و هــــــــــر روز
...........رویش ِ دوباره


62-63

مشتاق رو

مشتاق رو

ای نرگس  ِ مشتاق ، به  آئینۀ   رویت
ای شیفته چون شانه به آن طرۀ مویت


چشمان ِسیاهت زچه رو سرمه کشیدی
با سرمه بگو  ،کی  بتوان  کرد  نکویت؟


مشتاق ِرخت ،خوی نکو خواست ،چه دادی؟
جز روی نکو ای همه رو  ،  حسن زخویت


باچشم وزبان ،رهگذران مدح ِ تو گویند
از سوختنم بی خبرند، مست ز  بویت


افسوس که تو جلوه چو طاووس نمودی
هیهات که گفتم ،  همه از  پای نکویت!


چندیست گریزم ، زهمه آینه رویان
ای آینه رو ،هرزه نیم ،باز ز   کویت


ای حجت ِزیبا صفتان،باش به سیرت
نیکو که مرا آوَ رَد این شوق به سویت

پائیز78

شب

 در  این کشاکشم  کنون ،  که  شب چگونه   سر کنم

 چنین شب  طویل را  ،  چگونه من  سر کنم


 تازه  شبی  دگر  شده  ، عنان ز کف به در شده
بر  آن سرم ،ندا دهم  ، مرغ سحر خبر کنم

رها شوم  کنون زغم ، کنم من   آرزو  صنم
به سوی او  ، به کوی او ،غم  از دلم به درکنم

ز یاد رفته در  فسانه ها ، چه گویمت که باز
به اشک خون نشان دهم سپس از آن گذر کنم

به یاس  ِ خواب رفته در کمان ِ برگ  گفته ام
به خواب  ِخوش شدی ومن ، هوای بال وپر کنم

نشسته ام که شهد ِ جام  ِ مهر ، نوش  ِجان کنم
و رفع  ِ تشنگی ِ خود ، دلا چرا  دگر  کنم

به چنگ  ِ عاشقانه اش ، به نغمه ءشبانه اش
گریز کرد ه از غمی ، ختام  ِ این سمر کنم

تو حجّتا ، چرا گرفته ای ، صحیفه محبتی؟
به دست من ،کتاب عشق ،قصه عشق زبر کنم
                                                                                                                                      
     .......پائیز  62.......

مهر

خون ِ سرخی که به دل بود، ره دیده گرفت
آسمان، رنگ شفق، از دل رنجــــیده گرفت

هرچه گفتم، دل بیـــچار ه مرا چاره نبــــــــود
زهر خندی زد و حرفم، همه نشنیده گرفت

ســـــــرد مهری خزان، چهره دُژم کرد ولی
گرمی آتش عشــقش، دل شـوریده گرفت

غنـــــــــچهء مهرکه بین من او بود، شکفت
سردی باد خزانی، گل روئـــــــــــیده گرفت

تابش ماه، که رخشــــندگیش راه گشاست
تـــــــیره ابری زجفا، آن رخ تابیــــــده گرفت

سوخت هر دامن پاکی که در او عشق رسید
برحذر ماند دلی، کو ره سنجـــــــیده گرفت

عشق اینــــجا ز وفا جامهء یوســـــف بدرید
قاضی عقل از او جـــــــــامهءبدریده گـرفت

خواب اگر راهزن مردم بـــــــــــــــیدار شود
عشق هم خواب خوش از مردم خوابیده گرفت

صاحب دهر که طغیان دل عاشق دید
بخل ورزید از او دلبر بخشیده گرفت

رسم دهر است که خوبان همه را برباید
اجل از راه در آمد  رخ  بگزیده گرفت


در گلستان زمین نو گل  زیبائی بود

که منش خواستم آمد گل ناچیده گرفت

گفتمش بهر تسلا که: ترا بادا صبر
گفت حجت که مراحیف که نادیده گرفت



پائیز 79

شعر طنز تب



الان که من ِ سینوزیتی سرما خوردم و در تب آن بسر می برم .حیفم آمد دوستان را از لذت! این گرما بی نصیب کنم( البته خبر آن). امیدوارم به درد ِمن !کافر هم دچار نشه چه برسه شما.

تــب


شــــب شد و باز تب آمد به تـــنم
سوخت از تب ســـر و پای بــــدنم

هر چه آبش بزدم ســـــود نداشت
دُن کیشوت بودو کُلَه خُود نداشت

گاه هشـــیار بدم ،گاهی مســــت
این اثر از تــبم آمد در دســــــــــت

گاه غـــرق ِعــــــــرق ازگرمی تب
تا ســـــــحر خواب نرفتم ، از شب

جیب هایـــــــم پر کپسـول ِ دورنگ
دم به دم درد به جانـــــم زده چنگ

تا سرایم به یکی بیت ســـــــــرود
واسف ،حــرف چــو مفهوم نبــــود

هی بخور میــــــــدهم و جوشانده
هی خورم ماشــــــــــــلهء وامانده

حال ِ من باز شلم شـــوربا شـــــد
معـــده آورد گه ،صفـــرا شـــــــــد

بخــورم یا نخــــورم من چه کنــم؟
جنـــگ میــکرب بنــگر در بدنــــــم

چند روزیســــت زتب میـــــسوزم
چشـــم برچشــــم ِ اجل میدوزم

دیده ام چنــد کَـــــــــرت آمده بود
مرگ،ســــروقـــت ِ دل ِتب آلــــود

جامه اســـــپید چنان افرشــــــته
خط ِ عمری نه بر آن بنــــــــوشته

من تهـــــیدســت بدم،او نشنفت
زود آیم به بــرت هی میـــــــگفت

تو که عمری به غـــزل ساخته ای
در عمل قافــــیه را باخــــــــته ای

که خـــــــــطا کرده ام و مثنوی ام
لاغرم دید به طـــــــــــنز ِ قوی ام

نه که در شـــــــــعر سرودن گویم
از نبودن هــــــــــــــم و بودن گویم
سفرم نقش ِ جبین کـــــوتاه است
صورت آیـــــت ِ ماه در چاه هست

آسمان، سقف سخن کوتاه هست
رخصهء بین دو تب یک آه هــــست

حال ِ سیــنوس خــــرابست خراب
چشم ِ تانــــــژانت پر آبست پر آب

حاصــــــــل ِ این تب وتابم چو مرا
از همــــــــــه عالمـــیان کرده جدا

لحظه ها طـــی شد ودیدم بیـــدم
حجّــــــتم ، لـــــرزهء بی تـــردیـدم

قصـــه آخر نـــــشد و شــب میمرد
کاش میــــــــماند شب و تب میمرد

از تب و آن شـــب ِ دیــــــجور مگوی
هــــذیان پای لـب ِ گــور مــــــــگوی