بی تاب

بی تاب


یک شب نشسته بودم،با خاطری حزین
بر مهر  ِ واپسین ات ، می گفتم :آفرین

گفتی قرار  ِ مارا ، هر نیمه های ِ شب
آخر چرا  شکستی ، آن رسم   ِ آخرین

امشب چرا  ندانم  ، بی تاب شد دلم؟
دریای ِ دل خروشان ،طوفان ِ سهمگین

باز از نهان ِ جانم ،  جانا به گوش  ِ من
آمد صدای نازت ای،ای خوش صداترین

از یاد  ِ آن  نگاهت ، ای  مهر  ِ جان فزا
آرامشی بگیرم ،  زان  چشم  ِ   نازنین


آن وعده ء خوشت یا،هجران ِ ناخوشت
بادا  وفا  شود  آن ، پایان  ِ رسم  ِ  این


پژمرده دل چه گویم ، یا  از کجا  ؟ بگو
یابم  ز گل صفتان ، در  باغ  همنشین

از  باغبان گریزم ، و از  باد  ِ   ناشکیب
آهو شدم  گریزان ،زین باغ  ِ  یاسمین

پنهان زچشم  ِمردم،می سوزم از فراق
گر  باورم  نداری  ،  حجت  بیا  ببــــین

رسواشدم چه حاصل،زین حال و روزخود
دیگر بس است شعرم،برجای خود نشین

تابستان79

سودائیان

سودائیان

مارا نشاء کردند
......دربطن یک کویر

در دستشان نبود
هرگز هراس  ِ هرس
.......یابیم  ِ رویشی

این شور بختان ِ
..........سودائی ِ هنر
کاینک
........برمسندند.
بادا
که نان ِ سفالینه
......گلوگیرشان شود.

هرگز
عروج ِ ما
......در باورشان نبود.
(رویش  ِ در شوره زار   یآس را)

دندان گرد نبودیم
که به شیرین رشوه ای
..........کُندش کنند .

این گرم زبانان
نفرین نشسته گان
چون داغ
.........بر جبین
.........(سنگدلان)
(تندیسهای انجماد)


:آهای یخ شکن!


ما را بس
در شورزه زار عطشناک
اندک نمی ز خاک.


زمستان78


 
 

درود ِ بر بدرود

درود ِ بر بدرود

.....................................به یاد یاران رفته آن ور ِ آبها

چون برکه ای راکد

در جای خود ماندیم.

......اما رفیقان

.......این بلم

.......در آبهای هرزه رو

..............هرگز نمی راندیم.

افسوس ها خوردیم

از رفتن و از گفتن ِ

: بدرود یاران

پس مانده های ِ سبز ِ ایران

گفتیم و رنجیدید

گفتید و رنجیدیم

اما چه بد

ما مانده گان ِ این دیار ِ نحس

..........در زنده گی مردیم.

آنسوی دریاها

.........که دلها سخت بیگانه اند

آنجا که می چرخد

...................زبان در کام

..................گوئی که باد خسته در صحرا

.....................در گوش های بسته ءخاشاک.

اما

خوشا خاشاک

اینک زبان ما

بدا

......در کاممان نیست

......خاشاکمان  هم نیز

..........یک ریشه ای در خاک

....................رحمت ، دلا

..........................از ما به غربت باد.

ما آشنای نا آشنای ِ

.....................شهر مان بودیم.

......................شولای غربت

.......................جامه مان گردید.

........................بر این تن ِ رنجورمان

 .............................افسوس

عریانی ما

......بهتر از این پوشش

...........دیجور مان

..................افسوس

اینک خوشا    " بدرود"

بر آن پرستو های عاشق

آن مهاجر مرغکان و

.......................رفتگان از یاد

..........................آنان که بدرودی

..........................سلام  ِ زندگیشان بود.

کسمان در این افسوس

................هرگز نمی آسود.

تابستان79 

سودائیان

سودائیان

مارا نشاء کردند

......دربطن یک کویر

در دستشان نبود

هرگز هراس  ِ هرس

.......یابیم  ِ رویشی

این شور بختان ِ

..........سودائی ِ هنر

کاینک

........برمسندند.

بادا

که نان ِ سفالینه

......گلوگیرشان شود.

هرگز

عروج ِ ما

......در باورشان نبود.

(رویش  ِ در شوره زار   یآس را)

دندان گرد نبودیم

که به شیرین رشوه ای

..........کُندش کنند .

این گرم زبانان

نفرین نشسته گان

چون داغ

.........بر جبین

.........(سنگدلان)

(تندیسهای انجماد)

:آهای یخ شکن!

ما را بس

در شورزه زار عطشناک

اندک نمی ز خاک.

زمستان78

آتش پنهان

 

ای نار پنهان ، ای چیره ی جان ،خاموشیت به
طوفان ِ روحی ،در اوج ایمان ، خامو شیت به

در دا که مارا ،بی درد دردی،دارو نخواهیم
از کس چو آسان ،ای درد ودرمان،خاموشیت به

آرامشت خوش،چون خواب و ترمه ،بی خواب مارا
فرسوده بگذار ،ای مایه ی جان،خاموشیت به

برجسم و جانم ،اتش نهادم ،تا پخته گردم
گردید دوران ، ای نار  پنهان ، خاموشیت به

بر خاتمم شد ،نقشی ز یاران،بر آن نگینش
عشق است و ایمان، داد سلیمان ، خاموشیت به

وصلی چشیدی،در بزم یاران،دیگر چه خواهی
از دست دونان،ای دیده حرمان،خاموشیت به


مهر 78