درود ِ بر بدرود

درود ِ بر بدرود

.....................................به یاد یاران رفته آن ور ِ آبها

چون برکه ای راکد

در جای خود ماندیم.

......اما رفیقان

.......این بلم

.......در آبهای هرزه رو

..............هرگز نمی راندیم.

افسوس ها خوردیم

از رفتن و از گفتن ِ

: بدرود یاران

پس مانده های ِ سبز ِ ایران

گفتیم و رنجیدید

گفتید و رنجیدیم

اما چه بد

ما مانده گان ِ این دیار ِ نحس

..........در زنده گی مردیم.

آنسوی دریاها

.........که دلها سخت بیگانه اند

آنجا که می چرخد

...................زبان در کام

..................گوئی که باد خسته در صحرا

.....................در گوش های بسته ءخاشاک.

اما

خوشا خاشاک

اینک زبان ما

بدا

......در کاممان نیست

......خاشاکمان  هم نیز

..........یک ریشه ای در خاک

....................رحمت ، دلا

..........................از ما به غربت باد.

ما آشنای نا آشنای ِ

.....................شهر مان بودیم.

......................شولای غربت

.......................جامه مان گردید.

........................بر این تن ِ رنجورمان

 .............................افسوس

عریانی ما

......بهتر از این پوشش

...........دیجور مان

..................افسوس

اینک خوشا    " بدرود"

بر آن پرستو های عاشق

آن مهاجر مرغکان و

.......................رفتگان از یاد

..........................آنان که بدرودی

..........................سلام  ِ زندگیشان بود.

کسمان در این افسوس

................هرگز نمی آسود.

تابستان79