از راهی دور
صخره ای بزرگ را استراحتگاهی دید فراخ
تا دمی بیاساید و بعد به را مانده پایان دهد.
اما گویا درخت تنها
دیگر جیک جیک پرنده گان را خوش نداشت
شاید فکر می کرد
این پرنده گان همه مست غرور پروازند و می آیند که فخر بال زدنشان را دراین لایتناهی سردهند.
و پرنده خسته از نگاهش زود پی برد که باید شکستگی بالهایش را
پنهان کند
و خود را به دست باد سپرد.
بی تاب
یک شب نشسته بودم،با خاطری حزین
بر مهر ِ واپسین ات ، می گفتم :آفرین
گفتی قرار ِ مارا ، هر نیمه های ِ شب
آخر چرا شکستی ، آن رسم ِ آخرین
امشب چرا ندانم ، بی تاب شد دلم؟
دریای ِ دل خروشان ،طوفان ِ سهمگین
باز از نهان ِ جانم ، جانا به گوش ِ من
آمد صدای نازت ،ای خوش صداترین
از یاد ِ آن نگاهت ، ای مهر ِ جان فزا
آرامشی بگیرم ، زان چشم نازنین ِ
آن وعده ء خوشت یا،هجران ِ ناخوشت
بادا وفا شود آن ، پایان ِ رسم اینِ
پژمرده دل چه گویم ، یا از کجا ؟ بگو
یابم ز گل صفتان ، در باغ همنشین
از باغبان گریزم ، و از باد ناشکیب ِ
آهو شدم گریزان ،زین باغ یاسمین ِ
پنهان زچشم ِمردم،می سوزم از فراق
گر باورم نداری ، حجت بیا ببــــین
رسواشدم چه حاصل،زین حال و روزخود
دیگر بس است شعرم،برجای خود نشین
تابستان۷۹