دوست

راه گم کرده دلم ، کو  و کجا ؟خانهء دوست؟
شمع کو؟ تا که بسوزد ،پرِ  ِ پروانهء دوست؟

چشم ها   منتظر   ِ  قامت  ِ موزون  ِ  تواند
دل پر از یاد ِتو شد ،چونکه بود خانه ء دوست ؟

«گرچه از  قافلهء  عشق ،جدا  مانده  دلم»
«بودم از  روز  ِازل ، واله  و دیوانه ء دوست»

گوهری راکه به کان ،کرده نهان تحفه زر یست
یاد ِ تو  هست نهان ،در دل ِ ویرانهء دوست

سالها سحر و فسون ، کرده دلم را به جمال
دلبری بود  که  دل ، برد ز بیگانه ء  دوست

عاشقی  را که  به سر  شور  ِجوانی باشد
جان ِ شیرین  دهد  او در ره  جانانه ءدوست

من اگر  سنگ   شوم ،شیشه شود سینهءتو
خوش بود بشکند آن،شیشه به این دانهءدوست


مطربا  ! راه دگر زن، که  سر آمد  غم  ِ من
بر سرم  هست  سر  ِ بوسهء دزدانه ء دوست

بارالها ،  دل ِ  حجت  که غمین  بود چه زود
شادیش گشت فزون ، رفت به کاشانهءدوست