گل ناچیده

خون ِ سرخی که به دل بود، ره دیده گرفت

آسمان، رنگ شفق، از دل رنجــــیده گرفت

هرچه گفتم، دل بیـــچار مرا چاره نبــــــــود

زهر خندی زد و حرفم، همه نشنیده گرفت

ســـــــرد مهری خزان، چهره دُژم کرد ولی

گرمی آتش عشــقش، دل شـوریده گرفت

غنـــــــــچهء مهرکه بین من او بود، شکفت

سردی باد خزانی، گل روئـــــــــــیده گرفت

تابش ماه، که رخشــــندگیش راه گشاست

تـــــــیره ابری زجفا، آن رخ تابیـــــــده گرفت

سوخت هر دامن پاکی که در او عشق رسید

برحذر ماند دلی، کو ره سنجـــــــــیده گرفت

عشق اینــــجا ز وفا جامهء یوســـــف بدرید

قاضی عقل از او جـــــــــامهءبدریـده گـرفت

خواب اگر راهزن ِمردم بــــــــــــــــیدار شود

عشق هم خواب خوش از، مردم خوابیده گرفت

صاحب دهر ، که طغــــیان دل عاشق دیـــد

بخل ورزید از او ، دلبر بخشــــــــــیده گرفت

رسم دهـــــر است که خوبان، همه را برباید

اجل از راه در آمد،  رخ  بگــــــــــــزیده گرفت

در گلســـــــتان ِ زمین ، نو گل  زیبـــائی بود

که منــــش خواستم آمد ، گل ناچیده گرفت

گفتمش بهر تســـــلّا ، که ترا بادا صــــــــبر

گفت حجت ، که مراحـیف که نادیده گــرفت

پائیز 79