مثنوی

مثنوی


.    شد نوای جان من این مثنوی
اهل دل باشی ،صدایم بشنوی

2.    بشنوی آواز پر سوز مرا
آنچه بنموده شبم این روز را

3.    عقل رادزدیده بینی در کلام
عشق را من جمله کردم در پیام

4.    جان من میسوزد ازهجران تو
رفته عمرم بر سر پیمان تو

5.    ای فدای تو همه عالم کنون
عالم کم از تو گردیده فزون

6.    ای دلیل نغمه های ساز من
پرشد این دنیا ازین آواز من

7.    ای توئی بودمن و نابود من
از تو باشد آه جان فرسود من

8.    ای تمام هستی ام در دست تو
جان خاموشم شده پابست تو

9.    شادی وحزن دل شیدا توئی
هم نهان جانی وپیدا توئی

10.    روز را خورشید نورافشان توئی
درشب من ماهتاب جان توئی

11.    مصر تن را یوسف کنعان توئی
خود عزیزی ،جانی و جانان توئی

12.    تن که بیجانست مردارش بدان
دل که بی عشق است بیمارش بدان

13.    هرچه گویم هوش دار ای مرد راه
رهرو عشقی بدان راهست وچاه

14.    چاره این ره رابه خود کن جستجو
دم به دم باشدبه این ره،چارسو

15.    برگزین بر چارسو راه درست
تا شوی در آزمون ره نخست

16.    عشق مارا خود حکایت دیگرست
هرچه عریان گوئیش پنهان تر است

17.    این حکایت ها که می آید کنون
کاغذش دل باشد و جوهرزخون

18.    درضمیر جان حکایتهای ماست
آن حکایتها یکایک هست راست

19.    اول این قصه باشد گفتگو
گفته آید مبهم اما مو به مو

20.    گفتگوی عاشقی زار و پریش
با نگار دلفریب و جفت خویش

21.    می گذارم آینه درپیش یار
تا ببیند حاصل رفتار و کار

22.    ابتدا او قصهء عشقش بگفت
در سخن گفتا همه راز نهفت

23.    تا مگراورا سخن باز آورد
بر سر راهی که باشد به خرد

24.    بشنوید ای دوستان این داستان
گفته ها بسیار دارد این زمان



25.    این حکایت را که آغازش کنم
نامهء پردرد را بازش کنم

26.    قصهء یک عاشق دیوانه است
خانهءعشقش کنون ویرانه است

27.    آورد او این سخن را بر زبان
کی فلانی یار من این را بدان

28.    قلب من تسخیر جادوی تو شد
آفت من تاب گیسوی توشد

29.    گفتمت بر دیده ام پائی گذار
تا بماند دل به عشقت پایدار

30.    چون گذاری پای خود دل می بری
دلبری فتان واز خوبان سری

31.    هرچه گویم وصف زیبائیت هست
وصف زیبائی ورعنائیت هست

32.    گفته و می گویمت من بارها
بی همانندی  کجایابم  ترا

33.    خنده ات خنیای بی همتابود
خشم تو ویرانی دلها بود

34.    غنچهء نشکفته ای ای مهربان
باغبانت خسته ای دربوستان

35.    عاشق زار و پریشانت صنم
یاد تو باشد زبانش دم به دم

36.    خستگی را کی شناسد کی بگو
تشنه باشد می دمادم ده به او

37.    چشم تو چون جامی از مینو بود
مستی اش زان بادهء جادو بود

38.    او بخواهد یک پیاله زان شراب
سائل عطشان توگیرد جواب

39.    ازلب لعل تو نوشد او خوش است
مستی لبهای تو او را هش است

40.    این منم در پای توافتاده ام
چشم  خود، در راه تو بنهاده ام

41.    دیده گانم دوختم برآستان
تا ببینم قامتت را در میان

42.    قامت موزون تو خوشتر بود
قامتت را چشم من بر در بود

43.    بارها گفتم دلا هشیار باش
فکر خود کن نه به فکر یار باش

44.    خوبروئی وز رقیبان چشم بد
در کمین خوبروئی می رسد

45.    گفته ام جانا ترا من بارها
کاین زمان شد خصم جان مبتلا

46.    من چه گویم این زبان مبتلا
بی خیال این زبان شو ای الا

47.    مبتلای خامشی بیگاه شد
گاه گفتن  خامشان همراه شد

48.    خامشی در گاه خود شیرینتر است
گاه گفتن در دهان چون آذر است

49.    بس کنم این گفتهء آتش زبان
قصهء خود را نهم اندر میان

50.    سرّ مارا شهر بیگانه شد
چارهء سرپوش آن یک خانه شد

51.    خانه ای فارغ ز غیره ای صنم
راه خانه کمتر از چندین قدم

52.    رنجه ء پای ترا مرهم نهم
نه دو چشم منتظر بر هم نهم

53.    عطر گیسوی ترا پنهان کنم
ماندگارش در نهان جان کنم

54.    نانوان گر دیده ای این گفته ام
روی ماهت دیده ام وآشفته ام

55.    وصف زیباروئیت راکی توان
قاصر از وصف تو باشداین زبان

56.    گفت ما از جهل باشد این زمان
گربگوئیم آنچه را باشد نهان

57.    رو عمارت کن نگارا دیده را
کُنج ویرانی بنه را نشنیده را

58.    گفتمت پائی بنه برچشم  من
ساز این ویران سرا را چون چمن

59.    گفته بودی مشکلی دارم مپرس
گرچه اکنون گشته ای یارم مپرس

60.    هرزمان مشتاق دیدار توام
عاشق دیدار ِبسیار توام

61.    گرچه هجران چشم ِ ما معیوب داشت
لیک باید طاقت یعقوب داشت

62.    عشق رابس تلخی هجران بود
عاشقان راوصل چون درمان بود

63.    قیس را مجنون چو لبلا می کند
سوز هجر او هویدا می کند

64.    تیشه ء فرهاد عاشق شهره شد
ورنه در عالم هزارن تیشه بُد

65.    بیژن و چاهش فسانه در جهان
خوانی اش امازعشق بی امان

66.    قصه ءعاشق چو بی پایان بود
وصل جانان بهتر از این جان بود

67.    گفتم از هجران خود دیگر مگو
غیر وصل روی او دیگر مپو

68.    عاشقت دانم ولی خامی چرا
عشق دیدار را دیدی  کجا

69.    ویس را دامان رامین پرورید
رمز و راز باغ آنها را که دید

70.    دایه داند قصهء شیرین شان
کی کجا فهمی چه بود اندر میان

71.    تا نپوئی خودره ِ باغ وصال
دائما باشی به زندان خیال

72.    من چه گویم  خود تو دانی این طریق
بوده ای چندی جوانان را رفیق

73.    پس بگویم من سخن را راز دار
از نشستن با جوان خود باز دار

74.    کوجوان است و گلی اما خس است
کی به فکر آبرو داری کس است

75.    عشق او چون یک گل یکروزه است
او نگاهش کی به آن فیروزه است

76.    اونگین را دام افسون می کند
ظاهرا خود را چو مجنون می کند

77.    عشق را بازیچه می داند جوان
می فروشد همچو قالیچه  بدان

78.    کی شناسد رنج آن نقش و نگار
یا چه آمد برسر ِ مردان کار

79.    نقشها از خونشان رنگین شده
دست وپائی زآن دُمل چرکین شده

80.    گرچه قالیچه بود بس رنگ رنگ
چشم نابینش نداند بی درنگ

81.    عشق او چون دام صیادان بود
عاشقی باشد ولی نادان بود

82.    آبروی عشق را پایش مریز
جهل و عشقی را نشاید در ستیز

83.    عقل و عشقی را گر شنیدی در تضاد
فرق باشد جنگشان ای بامداد

84.    عقل باشد چون فقیر و عشق شاه
فرق آنان فرق خورشید است و ماه

85.    با نگاهی پرتغیّر گفت او
کو کجا آن منطقت جانا بگو

86.    چون خریداری ندارد این سخن
یاوه ها گوئی که پر شد گوش من

87.    بس کن این پند ونمی خواهم شنید
با چنین وهمی کجا خواهی رسید

88.    ما جوانیم و جوانی می کنیم
در جوانی کامرانی می کنیم

89.    کام ما زشت است ،ناکامی چرا
پختگی ارزد بگو خامی چرا

90.    در جوانی لذت پیران چه سود
با جوانان پیر را کاری نبود

91.    پیر را باید که مقراض حیات
جان بریده داده او را هم نجات

92.    چونکه خام و جاهل ِ روی زمین
پیر هست و این بدانم من یقین

93.    گفتمش ای خوبروی نازنین
پیر ِ خامی،کی تو دیدی در زمین

94.    عالم از هشیار پیران،پابجاست
علم پیران ،خود دلیل ِ مدعاست

95.    چون قیاسی می کنی پیرو جوان
چون جوان خامست ونادان،این بدان

96.    اوزعشقش تلخیت آرد به کف
چون ز درّ باشد،تهی اورا صدف

97.    کی گهر بشناسد او خامست ،خام
کوس ِرسوائیش،بر بامست بام


98.    چون به بستانت رسد دست ِجوان
گل کند پژمرده همچون یک خزان

99.    پخته چون یک باغبان گل پرورست
او فروزانندهءآن آذرست

100.    چون چراغ عمر ِ او دردست تست
هم ز نیروی تو خواهد کرد چُست

101.    تا چراغ ِ عمر خود روشن کند
خانهءاندوه را گلشن کند


102.    گرچه می بینی که خواهان تو شد
جان او چون بستهء جان تو شد

103.    شوخی و فتانگی دل برد زو
عاشقی چون او کجا یابی بگو

104.    عشق او از مهر چون آئینه بود
در دل ِ او کی تو دیدی کینه بود

105.    او به رنج ِ بی شمارت ساخته
در قمار عاشقی ، اوباخته

106.    گوش کن آواز غمگین دارد او
قصه های عشق دارد مو به مو

107.    دل به یغما برده ای رحمی نما
کرده ای وامانده دل را مبتلا

108.    دل شکسته ،بال و پر شد مرهمی
نیست بر آئینه جز گرد غمی


109.    غم چه شیرین است ،اگر یارت بود
در کنارت ،یار ِ غمخوارت بود

110.    یار اگر یارست ،کی رنجد دلی
پیش عاشق ،غم نباشد مشکلی

111.    عشق آگر باری ترا غم می دهد
هر شکفته دل ز غمها می رهد

112.    همرهی با این دل سوزان بکن
خانهء اندوه را ویران بکن

113.    هجر را طاقت ندارم پیش ازین
پیش من باشی ولی دور اینچنین

114.    دوری دلبر که دل را برده است
این دل بشکسته را آزرده است

115.    دلبران را وصل جانان ،خوش بود
ناله ها شان این زمان خامش بود

116.    پس بگویم قصه را انجام چیست
گفته ء دل را بدان فرجام چیست

117.    کاشکی در آتشش ،سوزد زبان
تا نگوید حاصل این داستان

118.    لاجرم باید روایت سر رسد
تاگناه کرده را کیفر رسد

119.    گویم اینک کو چه شد ،باهوش باش
گر چه گویم بسته سر،خاموش باش

120.    رفت آن فتانه اندر وهم خویش
تا ستاند کام شیرین ،سهم ِخویش

121.    در خیالش کامرانی ها نمود
پاکی آئینه ء سیرت زدود

122.    حرف خود نشنید و در چاه اوفتاد
تاکه در راه بدی او پا نهاد

123.    با جوانی بس نکو روئی نشست
زان درخت پاکدامانی شکست

124.    آئینه دادم به دستش او ندید
نخل امید از چه رو او پرورید

125.    روزی ام گفتند :او ناکام رفت
زمزمه کرده که او بد نام رفت