براستی آیا ما بزرگ شده ایم؟

د ر زمان نو جوانی ام دوربین عکاسی سیاه و سفیدی داشتم بنام لوئی تل یا لوئی تر.

از اونهائی  که دربالا دریچه ای داشت برای دیدن. باید به شکم می چسباندی و بعد هم با گفتن حاضری با عشق و بعد ..

چه لذتی داشت .

یادم می اید با دوستی که در تمام عکسها چسبیده بهم بودیم .

بر سر موضوعی بی ارزش اختلاف پیداکردم.

به خانه برگشتم و با عصبانیتی غیرقابل وصف .عکسهای تکی او را پاره کردم و با قیجی

تمام عکسهای دونفره ای داشتیم را یکنفره کردم.

یا بریدم ویا بایک ماژیک کار فتوشاپی کردم وعکس نصفه و نیمه ی خودم را نگه داشتم

و باقی را بیرون ریختم. البته پس از مدتی به علت شرم و نداشتن دلیل قید آنها را هم زدم.

و صد البته این اخلاق کودکانه را نیز .هنوز همراه دارم.

وحالا که چشم ترکانده ام و به مسائل بزرگتر نگاه می کنم . می بینم ما آدم بزرگ گویا هنور عادات کودکی امان راهمرا داریم

در پستها. مقامها و موقعیت های  مختلف قرار گرفته ایم و باز در تمام عرصه هاکودکانه رفتار می کنیم.

همچون گذشته عکس دوستانی را که اینهمه به ما نزدیک بودند پاره می کنیم.

گذشته ی تاریخی یک ملت را نادیده می گیریم .

گویا 8000سال هرگز نبوده و می خواهیم هم نبوده باشد. غافل از اینکه به همت قاچاقچیاق دلسوزعتیقه .دیگران نیمه ی بریده عکس را در جای جای موزه هایشان در قاب کرده اند.

پرچم که هویت یک ملت است و نشانه قدمت . با ماژیکی دگرگونه کردیم. به بهانه اینکه مظهر فلان است و بهمان.

و............

براستی آیا ما بزرگ شده ایم؟