روزگاری همچو بیدی...

روز گاری همچو بیـــــــدی ،موی بر سر داشتم

قامتی بالا بلند و کوه پیــــــکر داشـــــــــــــــتم

این دل ِوامانده ام  ، دائم به گل گـــشت ِ خیال

مفلــــسی بودم که در رویا بســــی زر داشتم

گاه خامش همچو خاکستر شده من صم و بکم

گاه از هـــرم ِ سخن ،برلب چو آذر داشـــــــــتم

من به خود مشـــغول بودم ، دل به بازار  ِ وفـــا

او به سودائی هزار و من چو یک ســـــر داشتم

کی کـــــــــبوتر باز بودم ،پشــــت بام ِ خانه ها

خانه ام ویران،به بام ِ دل کــــبوتر داشــــــــــتم

دل کـم آوردم ز بس بخــــــشنده بودم ، دلبران

دیدم آن مه پیـــــکر و از غیر ِ دل بر داشـــــــتم

عشق آمد کنج و دل شـــد گنج را چون پاسبان

مُلک را من مالک و قارون برابر داشــــــــــــــــتم

در نشیب عمر عشقش نوشـــدارو سهم ِ من

دل به فکر نوش و من نیشـی چو نشتر داشتم

روزگار ِ بد هـــــــزاران شــــعبده در کار داشــت

باز بدتر من به  پا دام ِفســـــونگر داشتــــــــــم

حال در هفت آســــــمان نوری نمانده بهر  ِمن

راز داری آن زمان بســـــیار اخـــــــــــتر داشتم