قصه گو خاموش

قصه گو خاموش


قصه گوی ِپیر
برلبانش
دوش
غنچه ای درد آشنا
....................بشکفت.


چون کُه ای آتشفشانی
واژگان ِ حُزن را
........فواره وار
.............برقلبمان بارید.



قصه هائی
ز آذرستان گفت
زآتش دیرنده
........پا برجا
....هم به حق قدّیس.



"نیکی پندار "
"نیکی گفتار"
"نیکی کردار"

موبدی بود او
همچنان خاموش.


قصه هائی گفت
از مصافی نابرابر
جهل را با روشنی
...................آورد.


کو
هم آوردی طلب کرد
...........آتشی را
.................تا بگیراند.



از سواد ِ سرزمینی
.........سخت جان گفته


سالخوردی
گنجهای گونه گون
.........در سینه بنهفته.


خسته بود او
تهمتن مرد ِ سُترگ
..................اندیشهء در بند.
.......................بندی فرتوت.
..................امّا
...........همنشین با آن نگارین
.........................چربدست
.........................اهرمن ،دلبند.


گُل به گُل
در باغ ِ خلسه
می زند پرسه
می زند بالا
...........قصه گو
دامان ِ تاریخ ِسترون را
..........با همان دستی
.....................که یاد و یادگاری
...................از کمانداری است
.......................رنجه باری
........................یادگاری ماندنی
..................................مانا

آتش، آوخ
آتش ِ دیرنده
.............پا برجا
.............به جان ِ کان ِ اندیشه
..........مظهری از اقتدار  ِ اورمزد
.............................پاک ، نامیرا ...


قصه می گوید
نوش را و
.......نیش را
.......گرگ های در لباس ِ
...........................میش را


جمله ء ناگفته ای بر لب
:کو
کجا ، زردتشت؟
..............تا که خاکستر  ِ امید را
.............................در دل بگیراند.



قصه گو
باری چنانم ، دوش
.........در خموشی
..........قصه ها می گفت.



تابستان 79