اعجاز حسن

اعجاز حسن

گفتم به چشم ،راز دل افشا شود نشد

وین نامه ،نا نوشته،چو انشا شودنشد

بستم به بال دیده، غزل را که دل سرود

بر بام تو نشیند و پر، و ا شود نشد

دل خواست، دم به دم که غنیمت شمارد آه

شمعی که قطره قطره ،به یلدا شود نشد

با رآی عقل ،از سر صدقم، ز سرّ عشق

دیدم مگر ،که حل معما شود نشد

گفتا :که راه عشق نه راهیست رفتنی

هر عاقلی ،که رهرو فردا شود نشد

اعجاز حسن و ،آیت ِ عصمت بر آب زد

نقشی که یاد ِ روی زلیخا شود نشد

حجّت ،که پای بند غزالان نازکی

ترسم که داغ ِ غم، ز سویدا شود نشد

گفتا :که راز عشق و زبان آوری چه سود؟

:کز سیل ِ اشک راز دل  افشا شود نشد

تابستان 78

بت

بت



چه باید گفت؟
به هنگامی که تیری
از کمان ِ چشم  ِدلسوزی
نشان ِ بی نشانت را
به آماج ِ پذیرش می کشاند
................سخت هم زیباست


چه باید بود؟
گرامی لحظه ای
کو هم ترا
درخاطرات ِخویش
همان گمگشته ء افسانه میخواند
..............که آنهم یک فسون خفته در رویاست



ودر آن معبد ِ بی هیب و
 آرامشگه دلخواست
ترا تندیسی از آن آرزوهای فرو خورده
...............به روی رف
همان جائی
خداوندان
به زراندوده بنشانند


خداوندی
خدائی
نی دروغ و
.......راست


چه باید گفت؟
به این زانو زده
در پیش تندیست
به این تندیس ِ خود تندیس ِ آمالت
به این دلپاک
.................خود پاک


چه باید بود؟
خدائی تو
بتی فرخار وسرشار از همه اعجاز
شریکی را ندیدم من
...............نخواهم دید


نگاهم سخت هم گویاست
نگارم سخت هم  زیباست
.........................خدای ِبی خدائیهاست


بهار78

چکاوک

چکاوک

چکاوک ِ صبحگاهی
می خواند:

............چه زیباست صلح
............چه زیباست آزادی
...........چه زیباست عشق
...................................
...................................
...................................

مرگ ِ پرنده
...........مرا به خود آورد.

زمستان 63

جهان

روایتگر قصه ء دارا و سارا خفت!!!

تندیس ِ یادگار

تندیس ِ یادگار

من سرو ِ سایه دارم ،خورشید را ، ندارم

هر چند، پر ز برگم  ،وآزادگی است  بارم

بادی ببرد عشقم ،در خاک وخون نشستم
بر   آتشم  نمی زد ،  آبی  چو  روزگارم

من  در کسوف ِ جانان ، ازچشم انتظاران
دیگر مپرس، دانی  از   چشم ِ  اشکبارم

حک شد  به لوح ِجانم ،نقشی ز یاد ِیاران
از   نقش ِ یادگاران    تندیسی    یادگارم

آرامشم   زمانی است  ،کان   تابناک  تابد
تابم  به  کودک ِ دل ، وقتی که   بر قرارم

بیم   از   تبر  ندارم ،هر  چند    نونها لم
 خواهم که ریشه ها را ،در خاک جا گذارم

دانی خموشی ام را حجّت چه پاسخش داد
من سرو ِ سایه   دارم ، خورشید را ندارم