جنایت

جنایت بشر در قرن حاضر در دنیای متمدن

که جز تاسف و خبر رسانی چیزی نمیتوان گفت

تا گوش شنوائی پیدا شود

http://www.persiantoday.net/showthread.php?p=129690#post129690

پرستو

پرستو

خانه ام بیغوله را ماند
بر چکاد ِ کوه
برفراز شهر خاموشان
یادگار قرنها جاوید
مرده اما
کی چو گورستان؟

از ستیز و کارزار  ِ بی امان
رسته
دیده اما
 آن مخنث چهرگان ِ شوم و مدفونِ
گذشته

تازیان را نیز
امردان آئین
مهربانان ِ وضو در خون و
بر سجاده ء رنگین
نشسته


هان بگو
ای مهربان
ای یار و ای ناز ِ بهار آئین
ترا تاریخ ترمیمت
کدامین روز و روزان است
سرای جاودان و جاودانه مردان


بر این
خاموش شهر سنگی ای یاران
به پندار نکوئی
که اش شما دانید
وکردار سترگ ِ مردی از مردان
اگر خاموش ِ افسون است
بدان دل جاودان خون است


پرستو
 میهمان ِ برفرازین
..........جای این خانه
میکند بنیاد
.......................لانه ای آباد
بر فراز ناز  ِ ویرانه



پرستو جان
چه می جوئی؟
در این ویران سرای ِ
........خسته ء آوار
...................عبث پوئی



مگر بوی بهاران را
............شنیدی تو
مگر
 توپی درآوردند
................عیدی را نشان دادند


برو اینجا بهاری نیست
خزان است و زمستان است و جز
........ با باد و بارانش
........دگر پیکا
...............که کاری نیست



در این ماتمکده
................جانا
.................دگر جای قراری نیست.


78

سبیل

" />

سبیل

(درپاسخ یک مسئول حوزه فرهنگ)

گفتی سبیلت ای جان چون آبرو ندارد

باید برید آن را ، این گفتـــــــــگو ندارد

هرشاعری که بینی، از دور میشناسی

از ظاهرش شـناسی ، هرچند بو ندارد

ریشش بلند و مویش، از آن بلندتر بود

هر شاعری که دیدم ، مثل تو خوندارد

گاهــی لباس رپ را ،برتن کنی ولیکن

گاهی تشخصت را ،صاحب سبو ندارد

گفتم عزیز بشنو، شاعر نیم چو دانی

شــــــــاعر نما بدیدم ،جزدرد رو ندارد

ریشش بلند بینی، مویش بلندتر زان

لیکن بدان که اورا ،صابون شــو ندارد

خواهی شوی تو آگاه، شعرش بخوان که بینی

آن حرف مفت باشد ،این جستـــــــــــجو ندارد

مدحی که گوید او دان، چون ریش بهر نانست

تنها به شــــعر عشق است ،آنهم که او ندارد

دانی خطای حجت ،در شاعری چه باشد

سوئی زعشق دارد،کاری به ســــو ندارد

بهار78

گله

گله

جفــــا زتودیدم ، وفـــــــــا که نداری
تو باغ ِ خشکِ خزانی صفا که نداری

زعشق وجنـــــونی بدین شبِ تیره
چراغ ِ خموشی ، ضـــــیا که نداری

مسافر راهـــی که توشـــــه نداری
تو عــــــــاریه برگی، نوا کــه نداری

خطای ِمن این بوده که دل بتو دادم
تو طاقت ِفهــم از خـــــطا که نداری

جفــای تو در دی که چــــــاره ندارد
به جمع و جمــاعت تو جا که نداری

به بند ِ شیاطین شــدی به اسارت
چه فایده قـــــــــصد ِ رها که نداری

به ظلمت ِخویشی دراین شبِ تارت
تو کورِ  ِمسّــــلم، خــــدا که نداری

روندهءراهی و پرخـــــــــم وپیـچش
چگونه ســــــــــپاری توپاکه نداری

درخت ِ زوالی ، نه تاب و تحـــــمل
نه ســـــــــــــایهءدل،ربا که نداری
مریض ِ خیالی،زتیــــغ ِ حمــــاقت
دگر چه گویم،شـــــــفا که نداری

چنین روشی راکه پیشـه نمودی
بگویـــــــمت این را بقـا که نداری

دلم خوش این بُـــــــد ادب زتو آید
چه فایده گویم ،حــــــیا که نداری

کلاغ ِبدآئین،که خوش به خموشی
وقار  ِ به جمعــــــی تو قاکه نداری

پائیز79

دستی تکان بده

دستی تکان بده

در من شکست
آن شاخه های تُرد
همجنس ِبا تنه
از بادهای ِ غریب
دشتهای ِ خشک ِ بی رمه.


در فصلی که
نه تولدی بود
...........آب را
ونه زایشی
...........به خاک.


در من فرو ریخت
حصارهای سبز ِدر زمین
کز جنس ِ نی بود
نفیرگاه ِ سوته دلان
وجایش
دیواری از بتن
سر بر آورده ز خاک.



پس
شِکو ِه را زشُکوهی
دَ وان مکن
در جوی ِ عاطفه.
که سالهاست آبی ندیده ام.
کس نیز ندید.


دیگر سلام هم
کهنه کتابی است  ،کُنج ِ رف.


دیگر مپرس
این شاخۀ ترد را ،
چه شد؟
آن شاخه ها همچون غرور ِمن.


باید گذشت
دیدن ِ زپشت ِ حصار
......دیوار بس بلند..
کاری است عبث


دیگر مگو :
 دستی تکان بده
باید گذشت.
باید گذشت.