گل گفت : که خار من ، خواری دوست
من بی رخ او خارم و چون دوست نکوست

از ریشه و از ساقه و گلبرگ همه
فریاد برآورم که : هرچه زیبا تر اوست

بداهه (کوروش نادرخانی)

آفت بدهت

ادبیات هر مرز و بومی ،معرف فرهنگ آن است. مهمترین شاخصه ی تعیین جایگاه رشد، تعالی و در یک جمله ، تمدن یک ملت است.

همیشه در تمام قرون و اعصار ،اقوامی متمدن ترین نامیده می شدند ،که دارای پشتوانه های غنی گذشته و آینده ای درخور توجه ،جوشان و پویا با ترسیمی روشن  ِ از غنا در فرهنگ مکتوب  ِ خود

شامل ِ کلیه ی رسانه های نوشتاری از قبیل  کتاب ، نشریه ، و حتی متون  کاربردی در نمایشات تئاتر و تصویری بوده اند.

و همچنین دارای فرهنگ محاوره ای ،شامل ِ کلیه ی دیالوگ های وسیع در بین عامه ی مردم ِ کوچه و بازار

و در سطح دیگر دارای  رجال و شخصیت های  تحصیل کرده می باشد. که از صافی های ویرایشی و پیرایشی مدارس و مراکز آموزش عالی گذشته اند.

واکنون عضوی فعال از آن جامعه هستند  و سازنده گان زیر بنای آن جامعه ی متمدن ، بشمار می روند.

با نظری مجمل و گذرا ، که رویکردی است  از روی تفحص و تحقیق در مورد عملکرد ها،بازیافت و بازده ی آن ،اگر کمی منصف بوده و دلسوز، اذعان خواهیم کرد که این عملکرد ها ،چیزی نیست که لایق ایرانی باشد.

ایرانی که روزی مهد تمدن بوده و دارای فرهنگی که سیطره اش را همگان نیک میدانند که از کجا تا به کجا بوده است.

در این اجمال نثر ما به حق باوجود نداشتن پشتوانه ی هایی نه چندان غنی ، از نظر کمی و کیفی ، به علت آشنایی با فرهنگ ِ دیگر ملل  وبه برکت ترجمه ،عملکردی تا حد تحسین داشته و دارد ، تاثیری پذیری  ِ به حق از آن و سپس فهم "خود"بودن ،که

 لازمه ی چنین تاثیری است ،اگرچه اندک زیگزاک زدن های  گاه  نیز خطا رفته را به اغماز بنگریم ،آن شد که می باید می شد،و به نشستن در جایگاه واقعی خود که ،مفتخر باشد.

ولی ادبیات منظوم ِ ما ، آنچه  را که ما به عنوان فرهنگ و نشانه های تمدن برتر از خود می شناسیم ،که  از سده های پیش از ورود  ِ تازیان _چیزی قریب به سه هزار سال _دارای آنچنان درخشندگی هاست که نه تنها خودما که بیگانگان را به تعجب واداشته است.

تا جایی که آنان ،،اندیشمندانی پرورده اند ، با  عناوینی چون ایران شناس ،شرق شناس،مولانا شناس،حافظ شناس و......

تا ماز و راز این دیر کهن را بجویند و به خود سرمشق گیرند و جستجو گری آنان همین بس که آنان فردوسی ، مولوی و سنگ نبشته های مارا بیش و بهتر از ما شناختند و خواندند.