بازی ِ عشق

 

 عطش

...عطشی ز شوق

......و انعکاس ِ درونی آدم

.................در لطافت  ِ حوا

لحظه

.... چکامه ء جاری زمان

..............بر کرانه های تن رود.

 بازی ِ عشق

......پژواک  

..........ترک خورده های تن.

 وقطره قطره

.........بیهود ه گی

............یا صدای پای  ِ حیات.

گذر  ِ زمان

...........وباز هم

...........عطش

.............عطش

...............عطش...

عاشقانه ها (4)

عاشقانه زیستن را به بزم شبیه کردم .ولی بیوفایانه  را  ،ظلم است تشبیه به رزم کنم.

چشمم می سوزد .نمیدانم از دود دل است یا اسپند استقبال

چه رویائی است در هستن کنارم باشی و در نیستنم . تو باشی

پرسید اصلاح نمیکنی؟ ریش ات بلند شده.

با خود گفتم چه خوب شد دیگران ریش درونت را نمی بینند

دلم برای یک جانی سوخت

باری دیگر،شیپور دنیای رسانه ها به صدا در آمد

ابزاری که هرازگاه سکوت و رخوت را در جامعه بشری می شکند و چون سرکارگری که به کارگر خسته و نحیف فریادسرمیدهد . تا نگذارد کار بخوابد.

بن لادن کشته شد!

لطفا ادامه ی مطلب را کلیک کنید

در نشیب ِ عمر

روز گاری همچو بیـــــــدی ،موی بر سر داشتم

قامتی بالا بلند و کوه پیــــــکر داشـــــــــــــــتم

این دل ِوامانده ام ، دائم به گل گـــشت ِ خیال
مفلــــسی بودم که در رویا بســــی زر داشتم

گاه خامش همچو خاکستر شده من صم و بکم
گاه از هـــرم ِ سخن ،برلب چو آذر داشـــــــــتم

من به خود مشـــغول بودم ، دل به بازار ِ وفـــا
او به سودائی هزار و من چو یک ســـــر داشتم

کی کـــــــــبوتر باز بودم ،پشــــت بام ِ خانه ها
خانه ام ویران،به بام ِ دل کــــبوتر داشــــــــــتم

دل کـم آوردم ز بس بخــــــشنده بودم ، دلبران

دیدم آن مه پیـــــکر و از غیر ِ دل بر داشـــــــتم

عشق آمد کنج و دل شـــد گنج را چون پاسبان
مُلک را من مالک و قارون برابر داشــــــــــــــــتم

در نشیب عــمر ،عشقش نوشـــــدارو بهر من
دل به فکر نوش و من نیشـی چو نشتر داشتم

روزگار ِ بد هـــــــزاران شــــعبده در کار داشــت
باز بدتر من به پا دام ِفســـــونگر داشتــــــــــم

حال در هفت آســــــمان نوری نمانده بهر ِمن
راز داری آن زمان بســـــیار اخـــــــــــتر داشتم

در نشیب عمر

روز گاری همچو بیـــــــدی ،موی بر سر داشتم
قامتی بالا بلند و کوه پیــــــکر داشـــــــــــــــتم

این دل ِوامانده ام ، دائم به گل گـــشت ِ خیال
مفلــــسی بودم که در رویا بســــی زر داشتم

گاه خامش همچو خاکستر شده من صم و بکم
گاه از هـــرم ِ سخن ،برلب چو آذر داشـــــــــتم

من به خود مشـــغول بودم ، دل به بازار ِ وفـــا
او به سودائی هزار و من چو یک ســـــر داشتم

کی کـــــــــبوتر باز بودم ،پشــــت بام ِ خانه ها
خانه ام ویران،به بام ِ دل کــــبوتر داشــــــــــتم

دل کـم آوردم ز بس بخــــــشنده بودم ، دلبران
دیدم آن مه پیـــــکر و از غیر ِ دل بر داشـــــــتم

عشق آمد کنج و دل شـــد گنج را چون پاسبان
مُلک را من مالک و قارون برابر داشــــــــــــــــتم

در نشیب عــمر ،عشقش نوشـــــدارو بهر من
دل به فکر نوش و من نیشـی چو نشتر داشتم

روزگار ِ بد هـــــــزاران شــــعبده در کار داشــت
باز بدتر من به پا دام ِفســـــونگر داشتــــــــــم

حال در هفت آســــــمان نوری نمانده بهر ِمن
راز داری آن زمان بســـــیار اخـــــــــــتر داشتم