گل گفت : که خار من ، خواری دوست
من بی رخ او خارم و چون دوست نکوست

از ریشه و از ساقه و گلبرگ همه
فریاد برآورم که : هرچه زیبا تر اوست

بداهه (کوروش نادرخانی)

.....

من هم گمان می کردم
عشق
چون نوشته ای بر ساحل
بابوسه ی دریا
پاک می شود.
افسوس

که بر تخته سنگ ساحل
نوشته می شود
این سرنوشت

(کوروش نادرخانی)

ترا در آینه
در آب چشمه
همراه سیبی که درجوی جاری ِ به سمت جالیز
روان شده
جستم

سکندری خورده
خیس و گل آلود
تو همچنان رفتی بی آنکه به چنگال شاخسار آویخته
نگاهی کنی
آینه را شکستم
در این بیهوده گی یاد

بداهه (کوروش نادرخانی)

همه ی من باران

همه ی من باران .

در من زاده می شوند

آنان که در باکره گی ام حلول کرده اند

این فرزندان  مریم پاک .

صلیب بارش آنان را  نشکن

ای تو طراوت گرفته ی آسمان

بگذار مرغابی باشند

این زاده گان  ِتهمت ِ آسمان ِ نگاه

در آغوش تو

رقص موج کنند

در برکه ی مانده ی عمر

مسیح من را نیز

 به آسمان

 شاید که راهی باشد

(کوروش نادرخانی)

عیدانه (فی البداهه)

یارم آمد، موی افشان و گره بر ابرویش
کو؟کجا شد کادوی عیدت فلان و بهمان؟

گفتمش تعجیل دیدارت در این افطار لب
بسته شد کادوسرا ها،حجره ها و هر دکان

امشبی را در گذر ، فردا و پس فردا که نه
می خرم کادوبرایت چینی  ِ ژاپن نشان

فی البداهه