سده

روز ِ سده

بر تمام ِ روشنائی طلبان
مبارکباد

سفر رفته

ای شمع ِ جان بیـــــــا پر ِ پروانه را ببــوس
ای مهـــربان ،بیـــا دل ِ دیوانه را ببــــــوس

وقتی ز هجر قامت صــــبرت شکسته شد
ای دل شکـــسته ساغر و پیمانه را ببوس

قوم ِ بلــــند جامـــــــــــه اگر منــع میکنند
جامی مــــخواه ، آن لب مستانه را ببوس

گیـــــــســـوی یار ، اگرت نیست اختیـــار
داری به یادگار و ، بیا و شـــــانه را ببوس

ای طفل ِ دل ،کنون ترا مــــام رفته است
چون مرغــــــکان رفته غذا ،لانه را ببوس

از روی مــــــهر آه ، اگر آن دسـت نازنین
خطی نوشت آن خط ِحنانه را ببـــــــوس

چون در سفر شد آن دل و دل برده ای عزیز
با چشم ِ خود،تو جامه ءافسانه را ببوس

جانم به لب رسید ، خدا را وصـــــال کو؟
جان رفته را بگو ، لب جانانه راببــــــوس

حجت که خاطر  ِعزیزت،چوگوهراست
زین گنج ها، تو گوهر  ِ یکدانه راببــوس

زمستان79

غروب ِ سپید

غروب  ِ سپید

..................................................به مناسبت میلاد پدر  ِشعر  ِ سپید احمد شاملو

مردی سوار

از کوچه ها گذشت

مردی که

 شبانه را

 هماره به شعری

.........غمگنانه سرود.

مردی که

دختران ِ دشت ِ انتظار را

در آلاچیق ِ آبائی

..........به زمزمه نشست.

و بیابان را

با هوای مه زده

..........تصویر کرد.

سالخوردی که کودکانه

.........می سرود:

"پریا گشنه تونه"

"پریا تشنه تونه "

مردی گذر کرد

از باغ آئینه

ودر دستانش

..........خنجری

تا بر درخت ِ خاطره

همچراغی آیدا را

.................حک کند.

مردی گذشت

مردی که

.....صلیب ِ خویش را

..........بر دوش می کشید.

با لبخندی ماندنی

بر مرگی مبتذل

بر مرگی شکننده

و با اندوهی ِ نهان

بر مرگ آزادی

جام  ِ شوکران را

..............سر کشید.

تابستان79

یاوه

یاوه

یاوه بود

..آنچه پنداشتم

................شعار بود

.......آنچه بر زبان راندیم

بن بست بود

.........به آنچه رسیدیم

از تنگنای کوچه های گذشته

....................... آمده بودیم.

........................در آرزوی خیابانی .........................................عریض.

شب کوچه های ما

........عطر چراغ ِ نرگسی

.............در خود تنیده داشت.

گفتندمان:

.......روزه بگیرید

...........مبادا بوی حسرت ِ

..............این کوچه های کودکی

.....................از دهانتان بر آید.

...........................حتی

................................حتی

.............................که یاد ِ آن

.............................از مبطلاعات .........................................است.

که اگر چنین

..........تعذیر را

...........به تعذری نا خواسته

...............گردن گذارده اید.

حیرتا

.......شعارهایمان

..............یاوه هائی

................به بن بست رسیده بود.

زمستان79

گله

گِلِه

جفــــا زتودیدم ، وفـــــــــا که نداری

تو باغ ِ خشکِ خزانی صفا که نداری

زعشق وجنـــــونی بدین شبِ تیره

چراغ ِ خموشی ، ضـــــیا که نداری

مسافر راهـــی که توشـــــه نداری

تو عــــــــاریه برگی، نوا کــه نداری

خطای ِمن این بوده که دل بتو دادم

تو طاقت ِفهــم از خـــــطا که نداری

جفــای تو در دی که چــــــاره ندارد

به جمع و جمــاعت تو جا که نداری

به بند ِ شیاطین شــدی به اسارت

چه فایده قـــــــــصد ِ رها که نداری

به ظلمت ِخویشی دراین شبِ تارت

تو کورِ  ِمسّــــلم، خــــدا که نداری

روندهءراهی و پرخـــــــــم وپیـچش

چگونه ســــــــــپاری توپاکه نداری

درخت ِ زوالی ، نه تاب و تحـــــمل

نه ســـــــــــــایهءدل،ربا که نداری

مریض ِ خیالی،زتیــــغ ِ حمــــاقت

دگر چه گویم،شـــــــفا که نداری

چنین روشی راکه پیشـه نمودی

بگویـــــــمت این را بقـا که نداری

دلم خوش این بُـــــــد ادب زتو آید

چه فایده گویم ،حــــــیا که نداری

کلاغ ِبدآئین،که خوش به خموشی

وقار  ِ به جمعــــــی تو قاکه نداری

پائیز79