دست تو مریزاد

در حشـــر مگر دامن ِ وصـل ِ تو بگیرم

یا وصل رســــــد یا که دگر باره بمیرم

پیشانی بختـــم شده کوتاه به وصلت

از بخت بلنــــد است به دام تو اسیرم

از ماه به ماهی اگرم سلطـــــنتی بود

فقراست همه چونکه توئی شاه وامیرم

در مملکت ِ عشق تو شــیرینی جانی

فرهادم و گویم که من از جان شده سیرم

چون باد چنان بادیه پیمای ِ دل خویش

مجنون زمان ،مونس هر شـــــیر دلیرم

من سایه صفت،خاک نشین  ِ قدم دوست

برچشـــــم بنه پای که شکل تو پذیرم

از چلهء این عــــــــمر زه ِ یاوه کشیدم

محشور جوانانم و بشــــکسته و پیرم

دست ِتو مــریزاد اگر دل بـــــــسـپاری

ورنه که تو دائـم شــــــنوی ، آه کثیرم

پیغـــــامبر  ِ دل گشته ز توحید رهیده

دارد چو تمنــــا ز تو ای نور ِ منیــــــرم

بیهوده ، بشارت مده فردای  ِ دگر را

آرامش ِ دیگر بده آشــــــفته ضمیرم

حاشــــــا که اگر باز مرا سر بدوانی

در حشر بدان دامن ِ وصل ِ تو بگیرم 

برف

برف

به به ببین چه برفی ،برسبز دشت گرگان
بارید بر سر  ِگل ،گل لاله های بســــــتان

بنشست روی بامها ،با نغمه ای بی صدا
این زال پیر میدان ، بر ما شدست مهمان

افرشتهءامید است ،بر تن ردای شـــادی
اسپیدشد خس و خار ،در مهد این بیابان

بنگر ببین همه جا ،بی سبزه از گل و مل
در دورها خرامد ،این برف ،چون غــــزالان

درگوشه گوشهءشهر ،در روستایِ نزدیک
بازی کنند و شــــادی، با برف این جوانان

ما هم دراین دمی چندبا دوستان هم بند
با گُله های برفی ، بر هم زنیــم چو باران

اما به جنگل و دشت ،صیــاد ِکهنه کاری
با یک تفنگ ِ زیبا ، ویران کند آشــــــــیان

یا بر زند به جان ِ ، یک آهوی خــــــطائی
یا میشود نشانش ، آن مرغـــک آسمان

اندر خیال ِخویشم در کوی و برزن و شهر
بینم که نوجوانان خوشحال وشاد وخندان

خوش دل شوم چو آنها گویم به برف زیبا
ای برف فرش گســتر ، در باغ و درخیابان

میبار و خوش همی بار،ای نائم بی صدا
در کوچه ها و صحرا ، ای راحل ِ  آسمان

لذت برید دوســتان ،زین زال پیـــر میدان
زین گوهر بدخــشان، زین ارمـــغان یزدان

گرگان 62( بویه)

قصیده ای برای تو

قصیده ای برای تو




کدام واژه ،بگو کدام
میتواند صلابت ِ عشق را
برصفحه شعرم
تصویر کند؟


کدام واژه
کدام ،
بگو
میتواند
خوش نشین ِ
غزلی مانده گار شود؟


در کدام واژه
در کدام غزل
میتوان مدیحهء تو گفت
وقتی که غزل واژه ءچشمانت
هزار بیت خواهد شد؟


اگر هزار هزار واژه
یا هزار هزار غزل
وصف تو باشد
تحفه
ناچیزی است
نه در خور ِ تو
که تو در خور قصیده ای
با هزار هزار بیت

و آنگاست شاعر را
صله ای در خور.


نه
تو خود قصیده ای
باهزار هزار بیت
هزار هزار مطلع

وشاعرِ ِ بی مقدار
شاید
لبخندی و درودی
سپاس باید


اما شاعر  ِشعرت
اگر تواند
گوشه چشمی صله
از تو
او را بس.


تابستان79

ازماه به ماهی

از ماه به ماهی

در حشـــر مگر دامن ِ وصـل ِ تو بگیرم

یا وصل رســــــد یا که دگر باره بمیرم

پیشانی بختـــم شده کوتاه به وصلت
از بخت بلنــــد است به دام تو اسیرم

از ماه به ماهی اگرم سلطـــــنتی بود
فقراست همه چونکه توئی شاه وامیرم

در مملکت ِ عشق تو شــیرینی جانی
فرهادم و گویم که من از جان شده سیرم

چون باد چنان بادیه پیمای ِ دل خویش
مجنون زمان ،مونس هر شـــــیر دلیرم

من سایه صفت،خاک نشین  ِ قدم دوست
برچشـــــم بنه پای که شکل تو پذیرم

از چلهء این عــــــــمر زه ِ یاوه کشیدم
محشور جوانانم و بشــــکسته و پیرم

دست ِتو مــریزاد اگر دل بـــــــسـپاری
ورنه که تو دائـم شــــــنوی ، آه کثیرم

پیغـــــامبر  ِ دل گشته ز توحید رهیده
دارد چو تمنــــا ز تو ای نور ِ منیــــــرم
بیهوده ، بشارت مده فردای  ِ دگر را
آرامش ِ دیگر بده آشــــــفته ضمیرم

حاشــــــا که اگر باز مرا سر بدوانی
در حشر بدان دامن ِ وصل ِ تو بگیرم 

تنگ ِ بلور

تنگ ِ بلور (به شاعر مریم حیدر زاده)

عزیز  ِ من شاعره جان

انگار چشات خوب می بینه

انگار که این بغض ِ کهنه

رو قلب ِ تو لونه داره

انگار که پائیز  ِدلت

رنگ و وارنگ ِ همه جا

قصری که ساختی به خدا

با رنگ ِ آبی نمیشه

باد میاد ،بارون میاد

پوسته میشه،رنگ ِ دلت

آنوقت ِ که تو می بینی

آبی شده رنگ ِ دیگه

(سُرخ شده)

ز قصر هم ،آبی تو

شسته میشه.

آنوقت ِ که چشات

حقیقتی رو می بینه

احساس ِ دخترونتو

باد میاد

مثال ِ یک قاصدکی

رو دوش ِغربت ِ دلت

با خشم و نفرت میبره

که خواهش و نالهء تو

فایده دیگه هیج نداره.

حافظ و اون فال ِقشنگت

( که برای نوم  ِهاتِ )

..........

من چرا

 خواجه رو که می خونمش

یا به قول ِ تو

به فالش می شینم

صحبت از زاهد  ِ سالوس

یا که از محتسب و مست و خمارِ  ِ.

تو فرشتهء خیالی

تو یکی تنگ ِبلوری

که شکسته ء سراب ِ

نه در او که آب

خواب ِ.

نه صواب  و راه ِ ناب ِ

کف ِروی آب

آب ِ

زمستان 77