پنجره

پنجره

چکه چکه می چـــکد، اشک ِما زپنجره
لحظه لحظه می پرد ،خنده ها ز پنجره

آن گلی که بر لبش ،نقش ِخنده می زند
گفته بودمان بیا ،چون هــــــــــوا ز پنجره

در خانهء دلت ،بگـــــشا که پیش از این
کس نکرده رحمتــی ،به گدا ز پنـــــجره

این شکسته بال را ،مرهمــی دوباره نه
نشود که بشکـــــــنی، به خطا ز پنجره

رهروان ِ راه راه را ،خنده ای ز روی مهر
می برد به راه ِ خود،چوصــــــبا ز پنجره

دوستی که در وداع ،دل شکسته می رود
بطلب به عاطفه ،نه صــــــدا ز پنــــــــجره

آسمان صاف بین ،پر ســــــتاره شد ولی
مه خود ندیده ام ،من چـــــــــــرا ز پنجره

سر به زیر و ساده ام ،رو به ماه نیمه شب
کرده ام به جان تو،من دعا ز پنــــــــــــجره

همه گفته اند و من ،به جواب گفته ام
شد به غربتی نگاه ،آشـــــــنا ز پنجره

دل و دیده روز و شب،نرود به خواب و تا
آید از الــــهه ای ،این نــــــــدا ز پنــجره

که در آ، در آمدست،مه آسمان ِ تو
ختم کن تو قــــصه و ماجرا ز پنجره


تابستان80

گلگی

عیب جویم شده ای و همه دانند سرم

ای فدای تو ، در این راه نئی همسفرم

پر  ِ پرواز خدا داد که تا در  دره عشق

یا پران گشته و یا ،سوخته این بال و پرم

شکر ایزد که شناسند همه خلق ترا

ورنه با هجو کشانمت بدین شعر ترم

شب تاریک به به سر شد برو ای بوم ِ لعین

باوداد آمد و خواندست ،خروس ِ سحرم

عزت ِ نفس نشان داده و گفتم که توئی

رهرو راه در آن راه چو من رهگذرم

شیطنت کردی و از جهل شدی خیره ولی

غافل از اینکه خدا  هست به راه راهبرم

سر و دست ِتو زعلم و زهنر هست تهی

حاش لله که ز علم و ز هنر بهره ورم

به مثل نقش شبانی نه ترا هست سزا

گرگ افتاده درون ِ گلّه پا تا به سرم

رحم کردم به تو گر بیش نگفتم ورنه

هستی ات جمله بسوزد به خدا زین شررم

فکر خامی مکن ای دوست که من دیرگهیست

خورده ام بیش از آن قهوه ء ناب قجرم

گِله ای بود  در این شعر که می باید گفت

ز تو ای دوست بسی هست که خونین جگرم

بس کن این شیوه که معلوم تو خواهد گردید

خون به خون شسته،ندانی تو مگر من بشرم؟

اگرم شهرهء صبرم تو دگر شیر مشو

صبر  ِ من هست چو پیمانه و هم مختصرم

نیست در کیش من آ ئین ِ خبر چینی ،هوش

ورنه در علم ِ خبر زتو من پیشترم

پخته ای آش و مزن بیشتر ای دوست به هم

آتشی پیش مده  ،جوش مده بیشترم

من ز آتش بس ِ بین تو. و خود شاد شوم

بنگر پاکدلی، گوهر ِ روشن بصرم

بهار80   

جام شکستی

جام شکستی

ای باده خور مست، چرا جام شکستی؟
دل نازک مارا ،تو ســـــرانجام شکستی؟

دشنام، سزای ِ من ِدرویـش نبوده است
این سینه ،تو با دشنهءدشنام شکستی

کامم اگر از غــــــــــــیر، شود تلخ ،ننالم
نالـــــــم که چرا، دل،تو دلارام شکستی

بر خانهءما،مرغ ِهـــــــــــــما بود به امید
افسوس، که بالش به سر ِبام شکستی

لیلای تو چون ،قــــامت  ِ افسون ِ ترا دید
گفتا به اســــــــف ،قامت ایام شکستی

حاشا به کـــرم گفت: ببـــــــــــــــــخشم
حیفاکه تو ناپخته چــــــنین خام شکستی

کامــــت که به این انجمن ِ باده پرســتان
خوش بود ،چه گویم که تو ناکام شکستی

در خلوت ِخود خواســــته خواهان دلیلم
ای باده خور ِ مست ،چرا جام شکستی
پائیز 79

باران

باران

می غرد

از برق ِ نگاهش

............بانوی ِ رعد.

می گذرد

خدای باران

......از لابلای ِ ابرها

...................با ارابه ای فکسّنی.

و بوسه می زند

......با قطره های ِ اشک

....................زمین ِ خشک را

.........................چون گونه های ِ من

زمستان79

افسوس

افسوس که عمری همه بیهوده گذشت

عمری به پی بوده و نابوده گذشت

خوش آنکه ادب جست ،هنرمند بزیست

یا آنکه بر او عمر ، تن آسوده گذشت





زمستان78